Gisteren was een hectische dag. Het was met moment waarop we gingen verplaatsen van Giethoorn naar Uffelte. En die verplaatsing was een uitdaging op zich, omdat de camper nog niet helemaal gereed was. Toen we vorige week een poging deden om te verplaatsen, wilde de camper niet starten en bleek dat de accu vervangen moest worden. Bij vervanging kwam Ted erachter dat er nog wat dingen niet helemaal goed waren en daar had hij nog even tijd voor nodig om dat op te lossen. En zo bleven we een week langer in Giethoorn. Toen we gisteren dan toch gingen verplaatsen, hadden we aardig wat werk om de camper rijklaar te maken. Toen we gisteren aankwamen in Uffelte, werden we hartelijk ontvangen en we kregen een mooie plek op het erf, waar de camper weer helemaal waterpas staat, dus dat was perfect. Tess was er al, want die had een nachtje bij haar vriendin Melody gelogeerd, vanwege het laatste optreden met mijn band. Tess had mama gemist en mama had Tess gemist. Dat werd heel veel knuffelen, kletsen en spelen.

Door het voorlopig afscheid in Giethoorn, had ik niet zo heel veel trek in eten en daarom had ik alleen maar een salade gegeten. Na het eten opruimen en ik stond op het punt om te helpen met de paarden, toen Ted kwam aanlopen met zijn telefoon. Ik heb iemand voor jou aan de telefoon zei hij. Het was Sandra en ik realiseerde me direct dat ik iets belangrijks vergeten was! Sushi met de Zumba girls!!! De laatste keer voorlopig. De dames hadden een verrassingsavond georganiseerd en ik schitterde door afwezigheid. Hoe suf kun je zijn. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, sterker nog dat deed ik ook! Terwijl ik door de telefoon schreeuwde: “IK KOM ERAAN!!”, hoorde ik Sandra nog net zeggen: “Hoe kon je dat nu vergeten Lin?” Mijn hart brak. Ik duwde de telefoon terug in Ted zijn handen en rende naar de camper voor een vestje en mijn makeup tasje. Ik deed mijn haar in een knoet en sprong in de bus. Snel reed ik naar Meppel, mezelf ondertussen opmakend in de auto, hopend dat ik nog iets van de boerderijlook kon verdoezelen. Het kostte me weinig moeite, want ik heb mezelf 9 maanden lang in de auto opgemaakt, toen ik gedetacheerd was in Diemen. Ik moest toen iedere ochtend om half 6 weg en in die tijd was iedere minuut in bed heilig.

Onderweg belde ik Marjolein dat ik onderweg was en zei dat ze vast lekker moesten gaan eten. Arme schatten. Voor sushi liefhebbers is het een ware kwelling om in een sushi restaurant lang te moeten wachten.

Met schaamrood op mijn wangen liep ik het restaurant binnen en daar zaten ze dan: mijn Zumbavriendinnen. Een groep meiden waar ik heel veel plezier mee heb gemaakt en ik was bijna hun zorgvuldig georganiseerde afscheidsfeest voor mij vergeten. What the hell? Ik voelde me zo schuldig. Wat ben ik blij dat Ted zijn telefoon wel opnam, want ik had mijn telefoon natuurlijk weer ergens liggen waar ik hem niet hoorde overgaan. Ik ben zelden in 1 keer bereikbaar. In ons huis had ik een oude bakeliet telefoon gekocht, die zo hard overging dat ik hem niet kon missen. Mijn mobieltje kan helaas niet zo hard. Vergeetachtigheid en slechte bereikbaarheid is een heel slechte combinatie. En ik ben al een tijdje heel vergeetachtig, vermoedelijk veroorzaakt door een kleine hersenbloeding en versterkt door alle chaos van de afgelopen tijd.

De meiden konden er gelukkig om lachen en hebben zelfs een foto gemaakt van de lege plek aan tafel. Toppers zijn het en ik ga ze missen. En wat bofte ik dat ik alleen een salade had gegeten, was er toch nog een plekje voor de sushi. Zou mijn onderbewuste het hebben geweten? Ik heb een mooie herinnering en een aandenken. De dames hebben een kaartspel laten maken met foto’s van ons allemaal. Dat wordt veel kaarten!