Ken je dat programma nog van toen? Het is hier fantastisch was een programma waarbij Ursel de Geer op bezoek ging bij vakantiegangers die doorgaans bijzondere verhalen hadden.

Ik moest er ineens aan denken toen we aankwamen bij Dos Alamos gisteren. We zouden eigenlijk om een camperplaats aan het strand neerstrijken, maar daar was gisterenmiddag geen plek meer. Op ons favorietenlijstje stond ook een camperplaats met een zwembad dat beheerd wordt door Nederlanders. Ik besloot te bellen en daar was nog wel plek. Toen we daar aankwamen, bleken we de enige klanten te zijn voor de camperplaats. Wel zaten de appartementen vol. De eigenaar vroeg ons wat we kwamen doen, want er komt eigenlijk nooit iemand in de zomer. Datzelfde verhaal kregen we op de vorige camperplaats, die ook gerund werd door Nederlanders. Blijkbaar hebben ze alleen overwinteraars en is het vrij ongebruikelijk om op deze plaatsen in de zomer te komen.

De eigenaar vertelde enthousiast over zijn bedrijf en gaf aan dat we nog even lekker konden gaan zwemmen. Ook nodigde hij ons uit voor het bbq feest dat hij voor de avond had gepland. We waren blij verrast, want het was niet gelukt om onderweg boodschappen te doen. Met de bbq waren we gered voor de avond en hoe!

In de appartementen logeerden allemaal leuke mensen waar we mee in gesprek kwamen tijdens het feest. Ieder mens had een bijzonder verhaal, dat is wat ik ook zo leuk vind aan mensen. Het is hier fantastisch, had nog jarenlang door kunnen gaan met het filmen van toeristen met bijzondere verhalen.

Hoewel de mensen het feest maken, was het sowieso een onwijs gezellige bbq op een knusse binnenplaats met een grote bbq en een fantastische vijgenboom die helemaal vol hangt met vijgen.

De eigenaar had voor iedereen schorten liggen en als je wilde, kon je gezellig meehelpen met de bbq. Er werd een gezellig muziekje opgezet en het feest was een feit.

Het is iedere dag feest!

Dat we middenin een feest vallen, gebeurt wel vaker op onze reis. Zo viel onze stop in Aspe in de locale feestweek, waarin de bevrijding van de Moren werd gevierd. De Spanjaarden vieren dit feest uitbundig met optochten en toneelstukken. Na de feestelijkheden wordt er nog uitgebreid gegeten. Afgelopen vrijdag was er een optocht van honderden mensen in prachtige kostuums en praalwagens. Na het spektakel streken de mensen neer op terrassen en werden er tapas geserveerd.

In Hongarije waren we welkom op een dorpsfeest dat in de eerste dagen van ons bezoek viel. In Boedapest vielen we tijdens een avondwandeling met ons neus in de boter, toen op de heuvel een groot feest gaande was van studenten. Aan het Balatonmeer begon net een festival toen we er neerstreken en dat was in Bled ook zo.

Het is een grappig patroon, net als dat we altijd regen hebben als we onderweg zijn. Altijd ergens op de route komen we in een bui terecht. Zelfs toen we langs de bosbrand nabij Valencia waren gereden, hadden we wat spetters op de ruit. En zodra we aankomen op plaats van bestemming dan gaat de zon schijnen. Dat laatste hebben we wat moeten fine tunen, want dat lukte in Frankrijk en Italië nog niet zo goed. Toen regende het wat langer door. Nu zijn we blij met de buitjes onderweg, die de nodige verkoeling op de reis geven. Niet alleen op onze bestemmingen zijn we gezegend, maar ook onderweg.

Geen einddatum

En dat wij boffen dat weten we. Wat wij ons steeds meer realiseren is dat het voor ons iedere dag feest is. Wij hebben de vrijheid om te bepalen wanneer we waar naar toe gaan en hoe lang we daar blijven. Wij hebben geen last van een einddatum van onze ‘vakantie’. En die vrijheid wordt nog door weinig mensen ervaren.

Toen we gisteren gezellig aan het bbqen waren, werd er verteld wie wanneer naar huis ging. Een Engels stel zou vandaag al vroeg in de morgen vertrekken en die hadden daar nog helemaal geen zin in. Dat gevoel herken ik van onze vakanties. Wij waren altijd 2 weken op vakantie en pas in de 2e week begon ik te ontspannen en daarmee was de vakantie eigenlijk altijd net iets te kort. Sowieso komen we weinig mensen tegen die wel graag weer naar huis gaan of aan het werk. In werken heeft bijna niemand veel zin.

En hoewel wij ook werken op onze reis, bepalen we wel zelf wanneer en waar we dat doen. Meestal in de ochtend met uitzicht op de bergen of zee en dat is absolute rijkdom.