Ik kijk door het raam van de camper naar het vuurwerk. Voor ons begint 2019 in Luxemburg op de camping van Clervaux. Tess slaapt door het vuurwerk heen en ik denk aan de woorden van Marc Marie Huijbregts: “Het is maar een gewone avond. Wij mensen hebben tijd bedacht en als we hadden bedacht dat een jaar 4 winters zou bevatten, dan vierden we eens in de 4 jaar Oud en nieuw en was ik nu ongeveer 12”. Zo is het ook en zo voelt het voor mij nu meer dan ooit te voren. Voorheen was de jaarwisseling voor mij een moment om opnieuw te beginnen. De start van goede voornemens en het uitwerken van nieuwe plannen. En terwijl ik kijk naar de kleurige vuurwerkbloemen in de lucht, realiseer ik me dat ik dat dit jaar niet ga doen. Mijn frisse start begint dit jaar niet op 1 januari, die begint pas als ik weer hersteld ben.

What the hell?

We rijden in de camper, als ik vanuit het niets een helse hoofdpijn krijg. Zo erg, dat ik niets anders kan dan huilen. Ik druk met mijn handen tegen mijn hoofd, in de hoop dat de pijn minder wordt, maar niets helpt. Ted kijkt verschrikt opzij en twijfelt of hij naar het ziekenhuis moet rijden en op het moment dat hij dat doet, is de pijn weg. Dit is de tweede keer in relatief korte tijd en voor het eerst maak ik me zorgen. Na de kortstondige hoofdpijnen ben ik warrig en compleet afwezig.

Vlak voordat we onze reis begonnen, heb ik een scan gehad van mijn hoofd waarop te zien was dat ik vermoedelijk een kleine bloeding heb gehad. Na intens overleg met de neuroloog besloot ik verder geen onderzoek te laten doen, omdat een volgende bloeding niet zou kunnen worden voorkomen. Met dat gegeven zou meer informatie alleen maar kunnen leiden tot onrust en daar had ik geen zin in. We besloten op reis te gaan en dat ging heel goed, tot een tijdje terug waar ik de eerste helse hoofdpijn weer kreeg.

Op het eerste gezicht lijkt er niets aan de hand. Alles doet het nog en toch ben ik anders. Ik ben warrig, moet lang zoeken naar woorden en heb al die tijd op geen enkele manier inspiratie gehad om iets te schrijven. Sinds een paar dagen komt de inspiratie langzaam terug en vanmorgen besloot ik een nieuwe poging te wagen. Misschien toch een nieuwe start?

Het lijkt wel een film

Ik lees de titel van mijn post. Het doet me denken aan “Two weddings and a funeral” en het voelt ook allemaal een beetje als een film. Alsof de tia’s nog niet genoeg waren, had ik afgelopen maand mijn laatste prille miskraam. En deze had ik compleet niet verwacht. Ted en ik besloten afgelopen zomer dat het genoeg was en Ted bood aan zich te laten steriliseren. We besloten onze wens voor een tweede volledig los te laten. We zijn dankbaar voor onze prachtige dochter. Het is goed zo.

De dag dat ik met Ted naar de poli ga voor zijn operatie, heb ik zwangerschapsverschijnselen. Eerst wuif ik het lacherig weg, maar ze worden steeds intenser en ik praat erover met Ted en mijn vriendin Ilja. Ze stellen voor dat ik een zwangerschapstest doe en op dat moment wordt ik teruggegooid in al mijn emoties van de afgelopen jaren rondom de miskramen. Ik durf helemaal geen test te doen. Ik vind mijn emoties vreemd, want ik had het afgesloten. Een tweede is onhandig in ons huidige bestaan en ik zou er juist van moeten balen. Toch droom ik ineens weer stiekem van een baby. Zo een met een tevreden bolle toet, die je stralend aanstaart. En de buitenwereld laat me allemaal plaatjes zien, die ervoor zorgen dat ik er steeds meer naar verlang. Ik bedenk dat we het ook best kunnen redden zonder kinderwagens en wiegjes. Een draagzak is genoeg. Als Ted vervolgens zegt dat we het wel weer fixen, is de droom compleet en ben ik al bezig met namen. Ik kan de gedachtestromen niet meer stoppen en tegelijk ben ik er zo bang voor.

En dan komt er weer een abrupt een einde aan deze droom als ik begin te bloeden. De test die ik uiteindelijk toch deed was licht positief en een nieuwe prille miskraam is een feit. Met deze laatste keer komen alle emoties zo hard binnen, want deze keer was echt de laatste mogelijkheid. Hier stopt het definitief. Ik ben compleet uit het veld geslagen en vind deze zo keihard dat ik het universum, God, mijn hogere zelf of wie dit scenario heeft bedacht een onvoorstelbaar harteloos kutwijf vind.

Geen feestje

We zouden oud en nieuw bij onze vrienden in Zeeland vieren, maar ik ben even niet in de feeststemming. We besluiten vast richting de sneeuw te rijden en vinden een knus plekje in Luxemburg. Warrig en verdrietig kijk ik naar het vuurwerk in Luxemburg. Het is zo bescheiden dat het past bij mijn gevoel. Ik geef mezelf de ruimte om bij te komen en te herstellen van alles. Die vrijheid heb ik blijkbaar ook op onze reis en dat maakt me dankbaar. Mijn nieuwe jaar kan beginnen als ik er zelf klaar voor ben en niet wanneer andere mensen het willen vieren.

Een week terug las ik de reacties op een Facebookbericht van iemand die zich afvroeg of er mensen waren die zich begonnen te vervelen op hun lange reis. Alle antwoorden waren hetzelfde: Geen verveling, wel de ervaring dat alle emoties zoveel intenser zijn op reis, omdat er tijd en ruimte is om ze volledig te ervaren. Dat klopt volledig. En hoewel ik me liever anders zou voelen, realiseer ik me wel dat het volledig ervaren van mijn emoties de enige manier is om het helemaal los te kunnen laten.