Toen Ted en ik besloten dat we gingen rondreizen door Europa, vond Ted een voorlopig afscheidsfeestje geen goed idee. Op een feest kom je niet echt in gesprek met mensen en dat wilden we natuurlijk wel. Dus besloten we een afscheidstour te doen, waarbij we bij de mensen langs gingen. Nou dat hebben we geweten!

Ten eerste liep onze planning compleet anders dan we hadden bedacht. Ted had in zijn goedheid, veel te veel klusjes voor vrienden op zijn nek genomen, waardoor we pas een week voor vertrek konden beginnen aan de afscheidsronde. Daar kwam bij dat de camper nog wat aandacht nodig had, alsmede de Nederlandse instanties die het blijkbaar ook niet leuk vinden dat we vertrekken.

Ten tweede konden we met heel veel mensen helemaal geen afspraak meer maken, omdat we ze niet konden bereiken of omdat ze iets anders te doen hadden. We hebben dus lang niet iedereen een knuffel gegeven, die we nog wel graag even hadden willen knuffelen.

En de ontmoetingen die we wel hadden, waren erg emotioneel. Voor mij dan. Ted en Tess gaan daar heel anders mee om. Zo had ik voor Tess besloten dat we op meerdere adressen bij vrienden zouden verblijven, zolang we nog in Nederland waren. Op die manier zou ze zich niet teveel gaan hechten. Wat blijkt? Zij is niet degene die daar last van had, maar ik!

En zo was ik ook de enige van ons 3 die tranen met tuiten huilde op de adressen waar we kwamen tijdens onze tour. Behalve dat ik de mensen om ons heen ga missen, vond ik het ook moeilijk om hen te zien huilen. Vooral de tranen van mijn neefje Sem hebben me heel erg aangegrepen. We zien elkaar niet zo vaak en bij het afscheid besefte ik dat we toch heel belangrijk voor hem zijn.

Het laatste adres in Nederland was camping De Schotsman in Zeeland, waar we afscheid namen van Sandra, Jan en de kinderen. Sandra is de stoerste vriendin die ik heb en toch lukte het ook haar niet om haar tranen in te houden tot we de hoek om waren. En hoewel ik hetzelfde ervaar, vind ik het ook gek want zoals het nu lijkt, zullen we elkaar net zo vaak of wellicht zelfs vaker zien dan eerst en toch voelt het als afscheid in plaats van een tot ziens.

Zoals ik al eens eerder beschreef is deze reis niet alleen een fysieke reis door Europa in een camper. Het is vanaf de dag dat we het besluit namen, een reis naar binnen gebleken waarbij heel veel interessante thema’s worden aangesproken. Een reis vol emoties en een reis die ons nog eens bevestigt hoeveel mooie lieve mensen wij om ons heen hebben.

Tot snel lieve schatten, wij houden van jullie!