Vakantie voor moeders

Het werd voor me besloten: twee weken digitaal verbod. Volgens Ted moest ik even volledig in de ontspanning. Ik weet het, het ziet er altijd uit alsof wij altijd op vakantie zijn, maar dat is natuurlijk niet zo. De tijd die ik met mijn gezin speel, compenseer ik in de vroege en late uren met hard werken om mijn 2 bedrijven te runnen en verder uit te bouwen. Die bedrijven zorgen er immers voor dat we dit kunnen doen. En de afgelopen 2 jaar heb ik daar heel veel uren ingestoken.

Juist omdat het lijkt dat wij altijd op vakantie zijn (vind ik zelf ook) vergat ik ook even echt op vakantie te gaan. Gelukkig werd dat in mijn schoot geworpen. Marlon en Ted boekten een gezamenlijke vakantie en maakten de regels bekend. Geen computer en telefoon, alleen als er een spoedgeval was, wat niet door iemand anders kon worden opgelost. In de ochtend zouden de dames ‘vrij’ van kinderen zijn en in de middag de heren, zodat zij konden surfen als de termiek op kwam zetten. Prima deal toch? Zo kon iedereen van de vakantie genieten.

Een kapot huis

De praktijk werd heel anders. Ted was iets te hard over een verkeersdrempel heen gereden, waardoor de bodem van de garage los was geklapt. Bij de eerste check, bleek de hele bodem rot en de woorden: ‘In camperland zou hij total loss verklaard worden’, zorgden ervoor dat ik het even niet meer zag zitten. De laatste weken voor de ‘vakantie’ liep ik al op mijn tandvlees. De boodschap dat mijn huis total loss was, kwam flink binnen.

We zouden terug moeten reizen naar Nederland, zodat Ted het samen met Marlon kon repareren. Marlon ontwerpt boten en heeft daardoor prima architectonisch inzicht, wat natuurlijk heel fijn is als je zo een spannend project voor de boeg hebt.

Die terugreis naar Nederland zag ik niet zitten, omdat ik een tweede Corona golf verwacht en bang was dat de grenzen weer dicht zullen gaan.

Helpende handen

Het resultaat was dat ik met dikke tranen moest bijkomen van dit nieuws. Terwijl ik zat te huilen, kwam de campingeigenaar aanrijden met een pickup truc met daarop een zaagmachine, hout, schroeven en nog meer gereedschap. Zo konden Ted en Marlon een noodoplossing maken, zodat we in ieder geval naar Nederland konden rijden na de vakantie.

Hoe mooi is het dat er zoveel prachtige mensen zijn, die bereid zijn om anderen te helpen? De tranen van verdriet veranderden in tranen van dankbaarheid. Want wij hebben zoveel mooie mensen om ons heen die altijd klaar staan om te helpen.

Brene Brown

Maar dit gaat de verkeerde kant op, want dit werd een blog over vakantie voor moeders en niet over al die mooie mensen die wij mogen kennen.

Ken je dat optreden van Brene Brown op Netflix? Heel gaaf is die, zeker kijken en zeker als je moeder bent. Er zit een stukje in waarin ze vertelt over hoe vakantie voor moeders doorgaans nooit vakantie is, omdat wij blijkbaar altijd automatisch in charge zijn over de zonnebrandcreme, de muggenspray, de maaltijden en de kinderen. En als ze over dit stukje begint, beginnen alle vrouwen in de zaal heel heftig mee te knikken. Daar zit dus herkenbaarheid.

En ik herken dat ook, als vrouw al heel lang, maar nu zeker ook als moeder. Op de een of andere manier ligt die primaire verantwoordelijkheid voor de kinderen altijd bij de vrouw en niet bij de man. Ja, ik weet het, er zijn altijd mannen waar dat anders is, ik zie jullie ook….

En in mijn geval is dat doorgaans niet zo erg, want ik heb er maar 1 en daar heb ik heel lang voor gevochten om haar te mogen krijgen in mijn leven, dus ik ben een dankbare mama.

Groot gezin

Deze vakantie voelde dat anders. Herken je dat, dat iets wat heel veel pijn heeft gedaan in je leven, jaren later een zegen blijkt te zijn?

Als wij op volle sterkte zijn met onze 2 gezinnen, dan zijn we 10 man sterk. Vier volwassenen en zes kinderen. En dan niet gewoon 6 kinderen, maar 6 kinderen met heel sterke en sterk uiteenlopende karakters.

Toen mijn vriendin het eerste deel van de vakantie plat op haar rug lag, omdat ze zoveel pijn had dat ze zich niet kon bewegen, was ik ’s middags een soort facilitaire dienst van deze 6.

Kun je je voorstellen dat 6 kinderen iedere dag meerdere malen aan je vragen waar de plee papier ligt, of ze wat mogen drinken en of ze wat mogen eten? Zes kinderen die alles laten slingeren, waardoor je kampeerplek een soort vuilnisbelt wordt, als je niet de hele dag roept dat ze hun zooi even moeten opruimen. Zes kinderen die ook steeds opnieuw op de campingtafel hangen, waarop je heel hard CAMPINGTAFEL moet roepen om te voorkomen dat je tafel instort? Ja Guido, die hebben we onthouden en werkt goed voor het schrikeffect.

Verder had Tess een allergische reactie op het sup-board gekregen, waardoor ze heel heftige uitslag kreeg wat ervoor zorgde dat we samen hele nachten wakker waren.

En dan was er ook nog een puppie mee die op de camping aangelijnd moet liggen en die steevast een soort van spinnenweb maakte met de lijn om de stoelen en tafel heen.

En dan heb ik het nog niet gehad over de onderlinge ruzies, valpartijen en ongelukjes omdat de kleinsten te laat naar de wc gingen.

Dit was het moment waarop ik zo dankbaar was, dat het me nooit gelukt is om een groot gezin te stichten. Hoeveel ik ook van de kinderen van mijn vrienden ben gaan houden, ik ben zo dankbaar dat ik ze weer kan uitzwaaien.

Nog meer kinderen

Om het nog gezelliger te maken, had Tess vriendjes en vriendinnetje gemaakt en dat waren 2 kleine boeven. Van die kids die je de hele dag in de gaten moet houden, omdat ze anders de hond met iets gaan slaan om te kijken wat het effect is of dat ze je camper roze verven, omdat dat zo een gezellige kleur is.

Daarbovenop was er nog mijn echtgenoot, die in de vakantie mijn vechtgenoot werd, omdat hij chocola at. De meeste mensen worden blij van chocola, maar voor Ted en Tess heeft chocola een andere uitwerking. Ze worden er onuitstaanbaar van, in de zin van onredelijk en verbaal agressief.

Aan het einde van de vakantie constateerde ik, dat ik nog vermoeider was dan voor de vakantie. Mijn wallen hangen nu helemaal op mijn knieën en ik ben toe aan een echte vakantie.

Persoonlijk denk ik aan zo een superdeluxe all-inclusive, waar je alleen hoeft te bedenken wat je wilt eten en of je aan het strand of aan het zwembad gaat liggen. Waar je met een cocktail in je hand in slaap valt en waar je meer dan een half boek kunt lezen, omdat je gewoon niets anders te doen hebt.

Hoe is dat voor jou?

Ik ben zo benieuwd naar de vakantie belevenissen van andere moeders. Ervaren jullie vakantie als vakantie of heb je ook aan het eind van de rit een eigen vakantie nodig?

Mijn vriendin zegt daarover dat voor haar de vakantie alleen een verandering van omgeving is. Voor haar is het leven op vakantie hetzelfde als thuis, gewoon de hele dag zorgen voor iedereen.

Misschien moeten er speciale moeder vakanties komen, waarin moeders compleet even helemaal niets hoeven. Lijkt me ultra cool. Bijvoorbeeld campings met maaltijdservice aan de caravan ofzo en met nannies die voor een paar dagen de verzorging van de kids ondersteunen.

Hoe zie jij dat? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal, wil je het hieronder met me delen?

Oh PS

Met de camper komt het gelukkig helemaal goed. De schade blijkt mee te vallen en we hopen na volgende week weer op pad te kunnen richting Portugal.

En met mij komt het ook goed, want deze laatste druppel heeft me doen besluiten om maximaal 5 uur per dag te werken en de rest te ontspannen, dan duren sommige dingen maar wat langer. Ik heb het eindelijk begrepen: ME-time is essentieel voor iedereen!

Laat je hieronder een reactie voor me achter?

Volg je ons al op social media?