Het stond hoog op mijn verlanglijstje: Een bezoek aan Venetië. Al jaren droomde ik van een romantische gondelvaart door de smalle grachtjes van dit romantische en bijzondere plaatsje in Italië. En toch is het er nooit van gekomen. De keren dat ik zocht naar een romantisch reisje naar Venetië, werd ik steeds afgeschrikt door de hoge prijzen. Voor een weekendje Venetië zoals ik het voor ogen had, konden we ook 2 weken op zomervakantie. Uiteindelijk koos ik dan toch altijd weer voor het laatste. En bleef Venetië altijd op mijn bucketlist staan. En toen was daar de rondreis door Europa en kwam een tripje Venetië op een andere manier weer in beeld.
Eigenlijk zouden we er op de weg van Lago di Santa Croce naar Lago Maggiore al een tussenstop maken, maar we deden het anders 🙂
Op de heenweg stopten we bij het prachtige meer van Iseo en dus verschoof het door mijn felbegeerde bezoek aan Venetië tot na ons weekje met vrienden aan Lago Maggiore. En door de bacterie die Tess opliep schoven we Venetië op de lange baan. We wilden voor de gezondheid van Tess zo snel mogelijk naar vrienden in Hongarije, om haar immuunsysteem daar weer op te vijzelen. Na 3 verschillende antibiotica kuren en agressieve zalf leek ons dat hoog nodig. Een paar dagen geleden waren we blij verrast door de verandering in het ziektebeeld van Tess, het ging zelfs zo goed dat we toch een stop bij Venetië aandurfden. Mede mogelijk gemaakt door meedenkende artsen in Zwitserland, die het ondersteunende programma van onze homeopaat en mijn medicinale voedingsprogramma toejuichten. We konden zelfs probiotica naast antibiotica gebruiken, wat in mijn ogen nog steeds gek klinkt, maar het werkte en dat is het belangrijkste.
Toen Tess zich goed voelde en weer zin had om verder te gaan, plande we de route naar Hongarije, waar Venetië als tussenstop functioneerde. En gisteren was het dan eindelijk zover. Toen we op de boot zaten, kriebelde het in mijn buik van opwinding. Ik had hier zo naar uitgekeken. Venetië, een van de mooiste steden op aarde, daar ging ik dan toch eindelijk naar toe. En daar verscheen ze aan de horizon, in al haar schoonheid. Mijn opwinding werd groter en groter.
Met grote ogen van verwondering stapte ik aan wal en keek naar de prachtige gebouwen aan de kade. Ik stootte Ted aan om hem de schoonheid van de architectuur te laten zien, maar zijn focus lag op de hoeveelheid toeristen. En dat waren er inderdaad een heleboel. En toen we in de stroom van toeristen terecht kwamen, sloegen we snel af in kleine steegjes om de drukte te ontlopen. En in de steegjes zagen we nog wat stukjes van hoe het oude Venetië geweest moest zijn in al haar glorie. Toen we over de bruggetjes liepen van de kleine grachtjes zagen we files van gondels, volgepakt met toeristen die druk heen en weer wiebelden om foto’s te maken. Dit was toch een iets ander beeld, dan wat ik me had voorgesteld. Logisch ook want op de meeste mooie foto’s zijn al die toeristen natuurlijk helemaal niet te zien. Zo probeer ik ook altijd mijn foto’s te maken. De gondelvaart die ik graag had willen maken, sloegen we over, omdat de romantiek er wel een beetje af was. Wel bleven we eindeloos op de bruggetjes hangen, omdat Tess niet uitgekeken raakte op alle gondels en bootjes die voorbij kwamen.
Het San Marco plein was indrukwekkend. Er stonden lange rijen om de kathedraal San Marco in te kunnen en hoewel ik hem graag van binnen had willen zien, leek het ons niet handig om zo lang met een 5 jarig meisje in de rij te gaan staan. In plaats daarvan voerden we een overgebleven broodje aan de duiven, die zo tam waren dat ze op je hand kwamen zitten.
De straten waren een aaneenschakeling van winkels, niet alleen winkels met authentieke Venetiaanse spullen, zoals maskers. Ook kledingwinkels, snoepwinkels en winkels waar overal dezelfde tassen en prullaria werden verkocht. Venetië was een commerciële plaats geworden en waarschijnlijk is dat al heel lang zo. In mijn naïviteit had ik daar nooit over nagedacht. Mijn verwachting was veel hotels en restaurants, maar geen shopping mall.
En toch was ik met 1 winkeltje heel blij: Venchi, een chocoladehemel. Toen we er langs liepen stonden we alledrie te watertanden voor de deur, omdat er een chocoladekraan stond te druppelen. Een van de verkoopsters moest om ons lachen en ik liep naar binnen om haar te zeggen dat we de winkel geweldig vonden, vooral de chocoladekraan. Ze zei dat hij leeg was, maar dat we mochten proeven en zo liep ik met een lepeltje chocolade uit de fontein naar buiten. En hoewel ik mezelf had beloofd dat het genoeg was geweest met de Italiaanse lekkernijen, besloten we toch na de lunch daar een ijsje te gaan halen en dat was het meest goddelijke ijs dat ik ooit gegeten heb.
Onze lunch bestond uit een authentiek Venetiaans gerecht van gegrilde visjes en zeevruchten. We hadden een restaurantje gevonden in een van de kleine straatjes een beetje achteraf. Op het San Marco plein, kostte een kopje groene thee 10 euro, dus daar durfden we niet te gaan zitten voor een broodje. En we vinden het altijd erg leuk om zoveel mogelijk lokaal te eten. Het restaurantje waar we gingen eten, moesten we de eerste keer voorbij lopen omdat het vol was. Toen we er nog een keer langs liepen, kwam er net een tafeltje vrij. De bediening was er hartelijk en Tess kreeg een pen om de placemats vol te tekenen. We hebben er heerlijk gegeten voor een prikkie, vergeleken bij de grote toeristische restaurants.
Hoewel we een leuke dag hebben gehad en ik echt blij ben dat ik Venetië eindelijk heb mogen bewonderen, geloven Ted en ik dat ze haar schoonheid aan het verliezen is aan het toerisme. Ted en ik mogen graag filosoferen over een wereld die niet om geld draait en zo vroeg ik me af wat er met Venetië was gebeurd als geld geen rol speelde. Zouden al die winkels er dan zijn? En zouden er dan zoveel mensen tegelijk worden toegelaten op zo een kleine plek of was er dan een maximum aantal per dag? Ik vroeg me ook af of het wegzakken van Venetië ook versneld wordt door al die toeristen die er dagelijks komen. En zo kwamen we weer terug bij het punt dat ooit de reden was voor deze reis: andere manieren van leven ervaren, waarbij we teruggaan naar de basis: geluk en liefde!
Namasté
Linda
Ik ben er geweest met Esther in de jaren 1987 , toen was het al duur en druk, een gondel tocht was volgens mij om gerekend al 100 gulden. Maar vond het toen nog allemaal erg mooi