De laatste dagen zijn mega hectisch. Ons online bedrijf begint te lopen en dat betekent veel werk, naast alles wat nog moet gebeuren aan onze eigen website bijvoorbeeld. De website moet steeds wijken voor de websites van onze klanten. Ik besteed veel tijd achter de computer om wat werk in te lopen en dat gaat ten koste van de quality time met Ted en Tess. Ik zie het als een tijdelijk ding, want we hebben afgesproken dat we van juli tot en met oktober even gaan knallen om de boel goed te structureren en op te zetten, zodat we onze winterdroom kunnen gaan uitvoeren: een heel seizoen in een wintersportgebied.

Vanmorgen was ik aan het werk voor een nieuwe klant die mensen coacht die een baby hebben verloren. Toen ik aan de opdracht begon wist ik dit nog niet en terwijl ik voor haar bezig was lijsten over te zetten van de ene naar de andere mailprovider, kwam het bij me binnen. Op haar website las ik haar verhaal, hoe ze na een probleemloze zwangerschap beviel van een dood kind. Mijn hart slaat over en mijn adem stokt. Ik weet als geen ander hoe het is als zwangerschappen afbreken, maar dit is van een andere orde. Ik voel de tranen branden in mijn ogen en even wil ik het allemaal wegdrukken, om me er vervolgens van bewust te zijn dat juist dit soort emoties zo belangrijk zijn om ook te voelen. En dus laat ik ze toe en huil met grote snikken. Ze heeft het over leven met een gat in je hart en ze leert mensen hoe je dat doet. Wat een krachtige vrouw, dat ze dat kan en dat ze dat ook doet. Diep respect. Ze heeft ook al aardig wat volgers en ik realiseer me dat dat allemaal vrouwen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt, het verlies van een kind. Mijn God, wat zijn er veel mensen die met een gat in hun hart rondlopen.

Ik sta op en loop naar binnen om mijn spullen weg te zetten. Ik voel een diep verlangen om te spelen met mijn kind. De prachtige dochter die ik na een hele reeks miskramen in mijn armen mocht sluiten. Het mooiste cadeau dat ik ooit in mijn leven mocht ontvangen, is hier bij mij. Wat voel ik me intens dankbaar.

We reizen met haar door Europa en ik mag haar iedere dag zelf begeleiden op haar pad. Iedere ochtend doen we samen een uurtje intensief school. Ze zit lekker bij me op schoot en ik leer haar de dingen die ze volgens het boekje zou moeten weten. En dat kost maar 4 uurtjes per week, omdat ze de echte lessen leert door te leven. De meeste dingen die ze dit jaar zou moeten leren, weet ze allang. Gewoon geleerd door het spelen. Deze ochtend maakte me weer bewust dat dat het allerbelangrijkste is dat ik te doen heb momenteel: Tijd spenderen met onze dochter. Werk kan wel eventjes wachten. Work hard, play harder!

Heb jij dat ook, dat je soms zo hard werkt dat je vergeet om te leven? Om te genieten van je gezin? Wil je het hieronder met ons delen?