Knusse dorpjes en mondkapjes

De restauratie aan de camper bleek mee te vallen. Voor wie het gemist heeft, op de heenreis naar onze vakantiebestemming in Frankrijk, klapte de garagebodem eruit toen Ted een hobbeltje over het hoofd zag. Op het vakantieadres maakten Ted en onze vriend Marlon een noodoplossing en we besloten na de vakantie terug te rijden naar Nederland. Uiteindelijk bleek het niet nodig voor de garagebodem, want de reconstructie daarvan viel mee. Voor ander dingen die ook gerepareerd moesten worden, was het zeker fijn omdat we daar specifiek gereedschap voor nodig hadden en dat konden we lenen.

Drie weken later dan gepland gingen we dan vorige week zondag op weg richting Portugal, na een heftig afscheid van mijn vriendin Ilja, waar ik het weekend mee weg was naar Valkenburg. Wij hadden nog een moms-only weekend tegoed na een intense vakantie die wij niet als vakantie hebben ervaren.

Nou ja op weg, starting slowly. We hadden even nodig om op te starten. De eerste dagen heb ik de reis doorgemaakt met heftige hoofdpijn. Dat is de nieuwe manier van mijn lichaam om aan te geven dat het even een tandje rustiger mag. Als ik een griepje heb, kan ik nog in bed werken, maar met hoofdpijn kan ik niets. Slim dus van mijn lichaam. Ja, ja, ik weet het, ik ben nogal hardleers. 

Inmiddels rijden we al een poosje door Frankrijk van kneuterig dorpje naar romantisch meer naar kneuterig dorpje enz. enz. Rustig aan rijden we naar beneden. En het is anders, de romantische dorpjes zien er gek uit met al die mondkapjes. Het heeft iets surrealistisch. De mondkapjes zijn sinds half juli verplicht in de winkels van Frankrijk en het lijkt erop dat veel mensen ze vergeten buiten af te doen of wellicht in grote angst door de straatjes lopen.

Nog steeds is het mij een raadsel dat er vanuit geen enkel land wordt gefocust op het versterken van het immuunsysteem, door goede voeding, beweging, voldoende zonlicht en rust.

In plaats daarvan gebeurt het tegenovergestelde. Mensen worden overladen met berichten die angst aanjagen (weg rust) en moeten het liefst binnen blijven (te weinig zonlicht). De maatregelen die genomen worden, daarvan is aangetoond dat ze niet werken en bovendien zijn ze slecht voor je gezondheid.

Met een mondkapje op krijg je 40% minder zuurstof binnen dan normaal en de anderhalve meter (die in andere landen varieert tussen 1 en 2 meter), maakt het onmogelijk om gewoon mens te zijn. Dit alles maakt het voor ons nog vreemder om door het landschap heen te rijden met deze taferelen.

Toch zijn we heel blij en dankbaar dat we weer kunnen reizen en dat we nu door Frankrijk heen rijden op weg naar Portugal.

We hebben gekozen voor Portugal, omdat Italië uiteraard nu geen optie is (dat was eigenlijk ons plan) en we verwachten dat er nog een tweede lockdown zal volgen. Die zitten we dan liever uit in Portugal dan in Nederland.

Overigens hopen we dat we er compleet naast zitten en dat het vanaf nu beter zal gaan. We zouden namelijk graag in de winter weer in les Sybelles verblijven. Ted kan daar aan het werk en we houden nu eenmaal van de sneeuw.

Aan de statistieken zal het niet liggen, want er is geen sprake meer van een pandemie, aldus officiële kanalen en toch zien we in verschillende landen dat de maatregelen verscherpt worden.

Het is een bizarre wereld waarin we momenteel leven en ik vraag me af wat er nog meer op ons af zal komen. We blijven kritische vragen stellen en hopen dat andere mensen dat ook massaal zullen doen. 

Hoe ervaar jij deze tijd? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal. Wat doet het met je en hoe ga je ermee om?

Laat je hieronder een reactie voor me achter?

Volg je ons al op social media?