Ik kijk door de voorruit van de camper en hoor hoe Ted een heel gesprek voert met de pompbediende. Ik luister aandachtig naar de zinnen die hij produceert en ben onder de indruk van zijn woordenschat. Toen we onze reis door Europa startten, liet hij de gesprekken in het buitenland liever aan mij over. Die tijd is voorbij. Nu gaat hij enthousiast gesprekken aan en lijkt het erop dat ook hij een talenknobbel aan het ontwikkelen is. Er zijn zelfs momenten, waarop hij beter lijkt te hebben begrepen waar een gesprek over ging, dan ik.

Ik ben onvoorstelbaar trots op Ted. Voor hem was de reis al een enorme stap uit zijn comfort zone en nu een half jaar later lijkt het erop dat hij gewoon zijn comfort zone enorm verschoven heeft. En zo is er in heel het gezin veel veranderd. Zo eet Tess bijvoorbeeld heel veel meer. Ze wijst niet per definitie meer dingen af, maar proeft ze en beoordeelt dan of ze het wat vindt of niet. Van ons allemaal is de comfort zone verschoven. Wij hebben geen vaste plek en toch voelen wij ons meer thuis dan we ons ooit gevoeld hebben. We zijn thuis waar we ons fijn voelen en waar we met elkaar mogen genieten van het leven.

Momenteel rijden we door Frankrijk op de binnenwegen om de grote blokkades te vermijden. We genieten van de prachtige kastelen en natuur die we onderweg tegen komen. We begrijpen de Fransen wel, de dieselprijs is opgeschroefd naar 1,60. In Spanje betaalden we voor een liter diesel nog 1,18. Vandaag schijnen er zo’n 100.000 mensen bij Parijs te zijn om de wegen te blokkeren. Wij hebben respect voor de Fransen en ook de Spanjaarden trouwens. Tijdens onze reis door Spanje, hebben we meerdere imposante demonstraties gezien. Deze mensen knokken voor hun rechten. Want neem nou bijvoorbeeld de benzine prijzen. Wie van de burgers heeft ooit gevraagd om auto’s die op benzine en diesel rijden? Lang geleden zijn er al voertuigen ontwikkeld die op water rijden, maar dat is de kop ingedrukt omwille van economische redenen. Dus de burger mocht niet in schone voertuigen rijden en nu heeft de regering boter op haar hoofd. Zogenaamd voor schonere lucht, maar wat is het alternatief voor de bestuurder? Zijn er al betaalbare en volledig milieuvriendelijke voertuigen? En als die er zijn, kunnen mensen dan hun vervuilende voertuigen nog ergens kwijt? En is er iets van subsidie voor het aanschaffen van die schone voertuigen? Of mogen mensen misschien thuis blijven van hun werk, omdat het te milieu onvriendelijk is om naar hun werk te rijden? Krijgen ze misschien een basisinkomen, zodat ze niet meer hoeven te werken om in leven te blijven?

Een van de demonstranten waar we mee praten bij de rotonde vertelt waarom ze zo fel demonstreren. Hij vertelt over de hoogte van zijn salaris en de kilometers die hij moet rijden om op zijn werk te komen. Hij heeft geen geld om te verhuizen, maar met deze prijzen kan hij ook niet meer op zijn werk komen. Hij kan geen kant op en met hem zijn er velen.

Het is lekker makkelijk om de verantwoordelijkheid van de milieu problemen in de schoenen te schuiven van de hardwerkende burger, maar kom maar eens met een goed alternatief. Misschien is het een goed idee om eens naar de mensen te luisteren, want uiteindelijk zijn het niet de burgers die hebben gevraagd om vervuilende producten. In Nederland is iets soortgelijks aan de gang met gas en daar heb ik eigenlijk nog niemand over gehoord, behalve Thierry Baudet. Wel heb ik de rep en roer meegekregen over Zwarte Piet.

De comfort zone van de meeste mensen, is helemaal niet zo comfortabel meer. En zo was dat ook voor ons en de andere reizigers die we onderweg zijn tegengekomen. Heel veel mensen willen het anders en er zijn steeds meer mensen die daar actie op ondernemen. Ik kan het alleen maar aanmoedigen. De beloning van je hart volgens is immens groot.

Bon chance!