We staan op een parkeerplaats vlakbij een school in Denemarken. Er is een grote speeltuin en er staan picknicktafels. Ik ben aan een picknicktafel gaan zitten met mijn zorgvuldig samengestelde bakje fruit met noten & cacaonibs. Mijn favoriete ontbijt. De zon schijnt, dus een uitgelezen kans om in het zonnetje te genieten van mijn lekkere ontbijtje.

Terwijl ik daar zit, rijden auto’s af en aan. Ze stoppen zonder te parkeren. De bestuurder stapt uit, helpt kind(eren) uit de auto, pakt de bijbehorende tas, kust vluchtig gedag en rijdt weg, naar wat ik me voorstel: het werk. Even ben ik weer terug in de tijd dat we nog in Nederland woonden en ook huisje-boompje-beestje deden. Het gehaaste leven van alles in elkaar passen, op tijden die vaak door anderen voor ons werden bepaald. Schooltijden, werktijden etc.

Geld verdienen

Hoewel wij onszelf nog niet helemaal hebben kunnen bevrijden van de ratrace, voelt dit voor mij toch anders dan de tijd waarin ik nog op kantoor werkte. Destijds noemde ik dat gekscherend: “De volwassenenopvang”, omdat het soms zo voelde. Al in mijn eerste banen vond ik het concept betaald krijgen op basis van werkuren, zonde van de tijd. Ik ben een voorstander van betaald krijgen voor oplevering. Je hebt een bepaald takenpakket en daar hangt een beloning aan. Doe je dat in 40 uur of 20 uur, dat maakt niet uit voor het resultaat. Ja, ja, ik begrijp dat dit niet mogelijk is voor alle werkzaamheden, maar voor kantoorbanen kan dat meestal wel goed. Daar krijg je productieve mensen van en de beloning voor lekker doorwerken is meer vrije tijd.

Maar goed, dat werken voor geld wat nodig is voor je levensonderhoud, noemen we de ratrace. Die ratrace gaat door, tot je een manier hebt gevonden waarop je financieel vrij bent. Op dat moment kies je zelf of je nog wilt werken of niet. We hebben nu eenmaal geld nodig om te leven, tenminste als je je niet hebt teruggetrokken op een 100% zelfvoorzienende locatie waar je geen belasting hoeft te betalen over het stuk grond dat je bezit.

De meesten van ons moeten dat nog nog verdienen en zitten daarmee vast in die ratrace. Hoewel wij een deel semi passief inkomen hebben opgebouwd, zijn onze wensen wat betreft uitgaven hoger dan wat er passief binnenkomt en moet er bij ons dus ook nog gewerkt worden.

Gewoon doen

Hoewel ik heel veel plezier heb ervaren aan mijn werk, heb ik het altijd als een verplichting ervaren. Een soort gevangenis, omdat het iets was dat ik altijd moest doen. 

Misschien vraag je je af waarom ik hierover begin. Dit is toch een reisblog. Ja en nee, het is meer een lifestyle blog van een gezin dat reist in een camper. We vertellen over de reizen, maar ook over de dingen die ons bezig houden op die reis. Want de reis is niet alleen een fysieke reis, het is ook een reis naar binnen en een reis door ons mooiste leven. Bewust niet naar ons mooiste leven, want uiteindelijk gaat het om de reis en niet de bestemming. De sleutel is te genieten van het hier en nu.

Ik dwaal weer af. Ik zal je vertellen waarom deze post. We horen vaak van mensen dat ze het wel anders zouden willen doen, maar dat het niet kan omdat… en dan komen er allerlei redenen. Hele gegronde redenen en soms heel complexe situaties waarvan lijkt dat ze moeilijk te doorbreken zijn. Daar wil ik even een lichtje op schijnen.

We komen ook regelmatig mensen tegen die een langere periode zijn gaan reizen en na verloop van tijd weer terug moeten om te gaan werken. We kwamen ook een stel tegen dat ieder jaar een half jaar reist en een half jaar werkt. Hoewel deze mensen graag meer vrijheid zouden willen creëren, hebben ze toch mooi eerste stappen gezet in het gewoon doen. Ook al hebben ze nog geen optie gevonden om definitief alles achter zich te laten, ze hebben een start gemaakt.

En die start is super belangrijk. Waarom? Omdat het gewoon doen van dingen, deuren opent naar mogelijkheden die je zelf nooit had kunnen bedenken.

Met kleine stappen kom je er ook

Bij ons ging het besluit om te gaan reizen ook niet over 1 nacht ijs. Daar zijn veel kleine stapjes aan vooraf gegaan. De drang naar meer vrijheid was bij mij heel groot en ik zocht altijd naar mogelijkheden om het anders te doen. Zo ging ik van full-time baan met auto, naar part-time baan zonder auto met hetzelfde netto salaris. Toen werd ik zelfstandig ondernemer en toen Tess kwam vond ik plekken om te werken waar kinderopvang was.

Ik heb een CV van 19 kantjes omdat ik geen enkele baan lang leuk vond. Ik ben een creatieveling en vind eindeloos veel dingen leuk. Langer dan een jaar op 1 plek werken, voelde voor mij als de film Groundhog day. Niet voor niets kwam ik in de detachering terecht, waar mijn werkomgeving steeds veranderde.

Doordat ik altijd met een open mind op zoek was naar manieren die paste bij wat ik graag wilde, vond ik ook de mogelijkheden die daarbij pasten. Mogelijkheden, die ik zelf niet direct zou kunnen hebben bedenken. Ik geloof in wonderen en ben daarin soms nog steeds naïef, wat ook wel eens problemen veroorzaakt, maar doorgaans brengt het me ook wonderen. Of in ieder geval mooie kansen, mooie mensen en mooie avonturen.

Schaven aan je gevangenismuren

Het open staan voor verandering. Het als het ware voor mogelijk achten, is als schaven aan je gevangenismuren. Het werk blijft nodig, om inkomen te genereren, maar er zijn manieren om het anders te doen. Er zijn manieren om dingen meer te doen zoals jij het zelf wilt, misschien wel helemaal. Technisch gezien is er geld te verdienen met niets doen. Of bijna niets dan. Zo zijn er mensen die foto’s van hun voeten verkopen voor veel geld bijvoorbeeld en laatst kwam ik een instantie tegen die geld betaalt voor je stoelgang. Moet je wel superfit voor zijn en tot de top 1% van meest gezonde mensen behoren.

Mijn punt is dat je met kleine stapjes je hele wereld kunt veranderen. Toen ik van full-time met auto naar part-time zonder auto ging, had ik ineens 16 uur in de week over om andere dingen te doen. Wat ik toen met die 16 uur in de week deed, werd de basis voor een inkomen toen Tess in ons leven kwam.

Toen ik onderweg een kleine hersenbloeding kreeg en mijn werk niet meer kon doen, ontdekte ik dat er iets anders was wat ik wel goed kon en daar ben ik uiteindelijk heel succesvol in geworden. Bovendien vind ik het heel leuk om te doen en ontmoet ik daarmee de meest fantastische mensen.

Zelf regisseren

Met de kleine stapjes die ik zette om meer vrijheid te realiseren werden mijn gevangenismuren zo dun, dat ze uiteindelijk verdwenen zijn. Er staat nog 1 muur, dat is de zelf opgelegde muur. De oude patronen die nog in mij zitten, die maken dat ik harder werk dan nodig is. Dat ik meer van mezelf vraag dan nodig is. Gelukkig ben ik me daarvan bewust en ben ik daar ook aan het schaven. Ik stel daarin mezelf continu de vragen: “Wat is er nog meer mogelijk? Wat zie ik nog niet?”

Door de situatie continu te draaien en van verschillende kanten te bekijken, ontstaan er eindeloos veel mogelijkheden. Ik vind dat een magisch proces.

Dit wilde ik graag met je delen. Ik weet zeker dat er dingen zijn die jij kunt doen, waardoor je jouw leven ook mooier kunt maken. Minder moeten, meer mogen. Leuke dingen doen en genieten van wat er is en kan zijn. De regisseur zijn van jouw leven.

Dus ja, onze stap naar rondreizen in een camper voor onbeperkte tijd, lijkt een mega grote stap en het is inderdaad een van de grootste stappen die we ooit hebben gezet. Maar met alle kleine stapjes die daaraan vooraf gingen, was het een logische volgende stap. Hoe meer kleine stapjes je zet, hoe meer ideeen je krijgt en hoe eenvoudiger het wordt om de volgende stap te zetten. 

Met een open blik nieuwe mogelijkheden ontdekken, dat is wat wij doen en wij doen het dan ook heel letterlijk met onze reizen. We stippelen globaal een route uit en worden dagelijks verrast door de enorme schoonheid onderweg. Zelfs de hobbels leiden meestal tot heel toffe ervaringen.

Ik ben benieuwd naar jouw visie, de hobbels die je wilt nemen en misschien nog niet durft. Deel ze met me in de comments. Misschien heb ik of iemand anders een gaaf idee voor je om de hobbel te nemen, zodat jij ook de volgende stap kunt zetten.