De wekker is net gegaan. Het is tijd voor de laatste ronde antibiotica voor Tess. Ik ben nog ver weg, want vannacht maakte ze me al een paar keer wakker. Ik realiseer me pas later dat ik eruit moet. Nadat ik Tess haar drankje heb gegeven, ga ik nog even tegen haar aan liggen en kriebel zachtjes over haar rug. Haar kleine armpjes omhelzen me en ik voel me volmaakt gelukkig. Zachtjes dommel ik weer weg.

Ineens schrik ik overeind. “Ik moet de vuilnis nog buiten zetten”, schiet er door mijn hoofd. In de verte hoor ik het geluid van een vuilniswagen. Vlak voordat ik uit bed spring, realiseer ik me dat ik geen vuilnis meer aan de straat hoef te zetten. Voorzichtig  kruip ik weer naast Tess en blijf nog eventjes tegen haar aan liggen. De vuilnisman is vroeg in Slovenië.

Om iets over 7 stap ik dan toch uit bed. Het is de hoogste tijd voor yoga. De afgelopen dagen heb ik me er niet toe kunnen zetten. Yoga vind ik het fijnst om vroeg in de morgen te doen en met gebroken nachten, had ik geen zin om er vroeg uit te gaan. En als ik laat op sta, gun ik mezelf de ruimte niet meer, dan is het blijkbaar tijd voor andere dingen.

De vuilnisman schudde me vanmorgen wakker, letterlijk en figuurlijk. De oude patronen die lang niet altijd ondersteunend zijn, bepalen nog mijn leven. En niet alleen mijn leven, ik zie ze ook bij Ted. Tess is de enige die geen patronen heeft, die leeft gewoon lekker in het hier en nu. Om mezelf uit te dagen, besloot ik in plaats van eerst yoga, eerst een blogje te schrijven over mijn gedachtengoed van vanmorgen. Eens kijken of ik dan zo nog aan de yoga ga.

Het lijkt erop dat ik de landing heb ingezet. Er is bewustzijn van dingen die ik doe en dingen die ik niet doe. Beperkende gedachten, die ervoor zorgen dat ik nog steeds gehaast door het leven ga. Er is nog steeds een gevoel van moeten. Ik MOET de vuilnis nog buiten zetten……

Ik kijk naar de prachtige natuur om ons heen en luister naar de vogels, die uit volle borst zingen. Sommige vogels zingen zo uitbundig, dat ik de passie bijna kan voelen. Het huis hebben we verlaten en hebben per ongeluk het kooitje meegenomen. Wij zijn zo vrij als vogels, het kooitje staat open, we hoeven er alleen maar uit te vliegen……