Toen we vorige week in Aspe stonden is Eowyn gewond geraakt in een gevecht met een andere kat. Ik heb haar nog nooit zo bang gezien. Normaal is ze niet snel bang, maar dit was een soort gelaarsde kat 2.0. Een vechtersbaas die het al een tijdje op Eowyn gemunt had. We hielden ze steeds uit elkaar, maar op een nacht had Eowyn het raam open gemaakt en was ze naar buiten gesprongen. En daar stond hij haar vermoedelijk op te wachten, de bandiet.

We lagen diep te slapen toen we ineens luid kattengejank hoorden. We wisten niet hoe snel we uit de alkoof moesten klimmen. In ons onderbroek renden we naar buiten en probeerden de katten uit elkaar te halen. Toen we Eowyn te pakken hadden, bleek ze helemaal onder de poep te zitten. De arme schat had het van angst in haar Maine coon knickerbocker gedaan.

Nog meer stress

Was ze nog niet bekomen van de schrik van de aanval, moest ze ook nog onder de douche. Zichzelf wassen ging hem niet worden, want ze zat van onder tot boven helemaal onder de poep. Ze was van een zachte pluizebol veranderd in een stinkende glibberbol.

Onder luid protest liet ze zich wassen en afdrogen, waarna ze ons met afkeer aankeek. “Ik stink naar shampoo”, leek ze te zeggen. We troosten haar met snoepjes en dat maakte enigszins nog wat goed.

We keken haar helemaal na en zagen dat ze een paar oppervlakkige halen had en ze leek verder OK. Later bleek ze onder haar oksel wel een vervelende plek te hebben, die we voor de zekerheid met anti-bioticazalf insmeerden.

De rest van de dag kroop ze weg in een hoekje en heeft ze geslapen. De dagen die volgden had ze nog last van haar oksel en poot. Na een paar keer insmeren met CBD olie ging het weer een stuk beter en begon ze ook weer meer te eten en te drinken.

Toch naar de dierenarts

Eowyn vind eigenlijk alles goed, behalve de dierenarts. We proberen dat altijd te voorkomen, maar soms ontkom je er niet aan. Zoals een paar dagen terug, toen we een grote bult ontdekten op haar zij. Blijkbaar hadden we een kras of beet gemist en daar was een ontsteking ontstaan, waar ze veel pijn van had.

We hebben voor Eowyn geen reismandje meer, omdat ze daar allergisch voor is. We moesten op de fiets naar de dierenarts omdat we het niet konden lopen en ook de camper er niet konden parkeren. Dat werd improviseren.

Met wat versteviging hadden we een soort reistas gemaakt van een stoffen tas, die Ted op de fiets ook kon vasthouden. Voor de zekerheid hadden we haar riempje om gedaan, zodat ze er niet uit kon springen.

Op hoop van zegen sprongen we op de fiets. Gedurende een korte tijd was de zak hevig aan het bewegen. Na ongeveer een minuut kwam er een kopje bovenuit en werd het rustig. Eowyn keek om zich heen en accepteerde het nieuwe avontuur.

Veel bekijks

We hadden veel bekijks met onze kat in de zak. De rit naar de dierenarts verliep voorspoedig en we waren opgelucht dat het zo goed was gegaan. Toen we voor de deur nog even moesten wachten op de komst van de dierenarts, zagen we dat ze weer voor Houdini had gespeeld. Ze had haar tuigje uitgedaan en zat los in de tas. Typisch Eowyn, dat hadden we kunnen weten.

De dierenarts bekeek de bult en het bleek idd een abces te zijn. Hij gaf haar een antibiotica spuit en dat was het dan.

Eowyn ging zelf weer in de tas zitten en keek ons aan alsof ze wou zeggen: Kom op, we zijn klaar. Naar huis maar weer. Uiterst ontspannen zat ze op de terugweg in de zak.

Inmiddels is de bult een heel stuk geslonken. Wat hebben we toch een stoere kat!

Oh en voor wie zich afvraagt waarom we geen foto hebben van de fietstocht met kat: Dat vonden we iets te avontuurlijk 😉