De afgelopen weken zijn op zijn zachtst gezegd nogal chaotisch verlopen. Het ont-spullen is in huize De Pagter inmiddels in volle gang. Een aantal keer per week lopen we met pakketjes naar de post en grote ladingen spullen verlaten ons huis via blije winnaars van de weggeefhoeken uit onze omgeving. Zo nu en dan rijdt er een busje voor om iets groots op te halen, zoals een kastje waar ik stiekem een beetje verliefd op was. En ondanks de liefde die ik voor sommige spullen koester, gaat het me best heel makkelijk af.

Wat me niet zo makkelijk af gaat is de chaos en de druk die dit deel van ons project met zich meebrengt. Er moet zoveel in korte tijd gebeuren, dat ik eigenlijk aan mijn normale dingen niet of nauwelijks toe kom, zoals de dagelijkse wandeling met Tess, wat ik dan weer jammer vind, omdat dat juist zo een fijn moment is samen. Vandaag lukte het wel en we werden ook nog eens getrakteerd op een vrolijk zonnetje, iets dat we de afgelopen weken in onze woonplaats nog niet eerder hadden gespot. Ik was ervan overtuigd dat we de zon vergeten waren in Frankrijk.

Dat wandelingetje langs de kale velden, de kinderboerderij en de speeltuintjes voelde anders dan anders. Ik voelde me intens dankbaar voor het moment samen en voor de reis die we mogen gaan maken. Door de grote veranderingen, zijn we allemaal veel bewuster van het moment en genieten we met volle teugen van alles wat er te genieten valt, want de veranderingen gaan snel en ik weet eerlijk gezegd niet wanneer ik weer op een zonnige wintermiddag door de landerijen van Nijeveen zal lopen.

Wat ook een grote verandering is, is de functie van ons huis. Vroeger was het een fijne woning die we met grote regelmaat ombouwden tot hotel voor onze vrienden en familie, met uitgebreide gezellige ontbijtbuffetten en tapasavonden. Nu lijkt het meer op een distributiecentrum. Het hele huis is bezaaid met pakketjes die moeten worden verstuurd, dozen met spullen voor vrienden en vuilniszakken vol met spullen voor de weggeefschuur. Alleen uit onze kledingkasten, kwamen al 12 zakken vol met kleding. En met al die verschillende bestemmingen van spullen, moet je haast een logistiek wonder zijn om niet compleet de kluts kwijt te raken. En hoewel ik de kluts nog niet volledig kwijt ben, voel ik me ook geen logistiek wonder.

Toen ik met onze nieuwe bewoonster sprak over mijn vergeetachtigheid van de laatste tijd, zei ze resoluut: Blijven ademen. Zij heeft samen met haar gezin een soortgelijk traject. Van hun oude huis met veel te veel dozen, naar een tijdelijke verblijfplaats in een veel te oude boerderij waar het erg tochtig is, naar uiteindelijk onze woning. Twee keer verhuizen in een paar maanden tijd met een heel gezin, lijkt mij ook een fikse uitdaging en aangezien gedeelde smart halve smart is en gedeeld plezier dubbel plezier, blijven we inderdaad gewoon ademen……