Eergisteren waren we neergestreken op de camping Cinque Terre in Levanto. Een mooi plekje in de bergen met veel bomen en een heel orkest aan vogels die je graag helpen om ’s morgens vrolijk op te staan. Het idee was om de Cinque Terre te bezoeken ofwel de 5 dorpjes aan zee met prachtige pastelkleurige huisjes op de rotsen. Je weet wel van die plaatjes die je altijd bij reisbureaus ziet als ze reclame maken voor Italië. We zouden met de trein naar Riomaggiore reizen en vanaf daar de boot nemen naar de andere dorpjes. Als je met de boot aankomt, dan kun je ook de schilderachtige taferelen vanaf het water waarnemen.

Helaas veranderde ons Cinque Terre tocht in een Cinque medische plekken tocht. Het begon bij de apotheek die aangaf dat we het beste direct naar het ziekenhuis konden gaan. Onze Tess zat helemaal onder de uitslag en ze had een wond die groter leek te worden en nat bleef. In het lokale ziekenhuis konden ze ons niet helpen en we werden met een auto naar het ziekenhuis in de dichtstbijzijnde stad gebracht, alwaar er een speciale afdeling was voor kinderen. Ondertussen hadden we afgesproken met onze vrienden dat zij gewoon de Cinque Terre gingen doen zonder ons, want dit kon wel eens de hele dag gaan duren. En toen we in het kinderziekenhuis aankwamen, wisten we zeker dat het de hele dag ging duren, al was het alleen omdat het computersysteem Tess niet als patiënt wilde accepteren.

Uiteindelijk werd er besloten dat ze door een dermatoloog gezien moest worden en die zat weer in een ander ziekenhuis en na lang wachten werden we opgehaald door een ambulance. In de ambulance konden we niet met z’n drieën en ik zou alleen gaan met Tess. Ted zou op ons wachten op een bankje voor het kinderziekenhuis.

Vlak voordat we instapten, kreeg de ambulance zuster een oproep. Toen ze het gesprek beëindigde, zei ze dat we met een andere ambulance mee moesten. De broeder van de andere ambulance nam ons mee en legde met handen en voeten uit dat we moesten wachten op een spoedgeval. Eerst dacht ik dat de ambulance dan heen en weer zou rijden en dat we nog even voor de deur moesten wachten, maar later bleek dat we gewoon mee zouden gaan. Er waren in deze ambulance meer zitplaatsen en dus vroeg ik aan de broeder of Ted ook mee mocht en dat vond de vriendelijke broeder geen enkel probleem. Hoewel we elkaar nauwelijks konden verstaan, hadden we een heel gezellig gesprek.

De Italianen die we tot nu toe hebben mogen ontmoeten, zijn sowieso supervriendelijk. Ook in het ziekenhuis werden we heel liefdevol behandeld. We werden steeds door de broeders en zusters naar de artsen gebracht en ter plekke direct geholpen. De enige plek waar we langer moesten wachten was het kinderziekenhuis. De plek waar de uiteindelijke beslissingen werden genomen. Het recept dat we kregen van de dermatoloog, werd uitvoerig bestudeerd door de kinderarts, voordat we verder mochten naar de apotheek.

Toen hij uiteindelijk instemde met het behandelplan van de dermatoloog, werden we met ouderwetse papieren op pad gestuurd naar de apotheek, die gesloten was. Uiteindelijk vonden we er een in de stad, waar we de medicijnen voor Tess konden ophalen. Het recept kregen we ook mee naar huis, omdat er ook instructies op stonden. En wij vragen ons natuurlijk nu af of we het recept nog een keer zouden kunnen ophalen. Overigens moesten we wel zelf de medicijnen betalen, de behandeling niet, die wordt waarschijnlijk gedeclareerd bij onze verzekeraar.

Het kostte de hele dag om een goede diagnose te krijgen, met medicatie en behandelplan. In een ouderwetse ambulance werden we heen en weer vervoerd tussen ziekenhuizen. De bevindingen en recepten werden op papier meegegeven en informatie werd opgezocht in ouderwetse medische handboeken. De ziekenhuizen zagen er oud en soms zelfs een beetje vervallen uit. De medicatie moesten we zelf bij een apotheek in de stad kopen en de anti biotica moest ik zelf aanlengen met water.

En toch is dit een van de beste medische ervaringen die ik ooit heb gehad. De mensen werken er nog met heel veel passie en liefde voor hun werk. Ze behandelen de patiënten met respect en warmte. Tess werd door al het personeel heel vriendelijk en geduldig benaderd. We werden direct geholpen, zodat je ook direct kunt starten met beter worden. En hoewel het niet de dagbesteding was die we voor ogen hadden, ben ik blij dat we juist in Italië met Tess naar het ziekenhuis moesten en niet in een ander land.

Wat me bijzonder opviel was dat de ziekenhuizen bijna leeg waren. Op de poli’s zaten er soms 1 of 2 mensen in de wachtkamer. Verder was er helemaal niemand. Dit vond ik een groot contrast met Nederland, waar tegenwoordig de polis zo vol zitten dat je pas maanden later terecht kunt voor een afspraak.

Overigens ben ik ook altijd heel blij geweest met de dokterspraktijk in Nijeveen en nog steeds, want ik heb ze nu 2 keer gebeld om de situatie van Tess door te spreken. De eerste keer over hoe ik de antibiotica moest aanmaken en de tweede keer om te vragen of het normaal is dat er eerst nog wondjes bijkomen voordat het beter gaat. Allebei in het weekend en dat was geen probleem.

Met Tess lijkt het iets beter te gaan, alhoewel er nog steeds nieuwe wondjes bij komen. Door het krabben besmet ze zichzelf steeds op andere plekken. Het is natuurlijk heel lastig om met zoveel jeuk niet te krabben. Het is nu afwachten of de antibiotica kuur aanslaat of niet. Als er morgen nog wondjes bijkomen dan moeten we weer naar het ziekenhuis.

Momenteel staat de reis dus in het teken van de gezondheid van Tess. We zijn neergestreken op een prachtige plek, waar we wat langer blijven staan. Foto’s komen later, nu eerst zorgen dat ons meisje weer helemaal beter wordt.