Ben jij trots op jezelf?

Wij beginnen onze dag altijd met de 5 Rites van de Tibetanen gevolgd door krachttraining. De ene dag trainen we ons bovenlichaam en de andere dag ons onderlichaam. Op zondag doen we niets, hoewel ik dan toch in ieder geval de 5 Rites doe, omdat ik daar zo lekker veel energie van krijg.

Als we de armen trainen dan doen we onder andere pushups en ik moet je heel eerlijk bekennen: “Ik haat pushups” en als ik zeg dat ik ze haat, dan bedoel ik ook echt dat ik zie haat vanuit het puntje van mijn tenen. Pushups zijn ruk en ik vind dat omdat ik ze niet goed kan. Ik heb ze nooit goed gekund, maar na mijn lappenmand episode kan ik ze helemaal niet meer. Ted denkt daar anders over, die vind dat ik ze wel kan en dat het tussen mijn oren zit. Hij helpt me met de pushups en sinds ongeveer anderhalve week zegt hij bijna niets meer te doen. Hij legt alleen zijn handen onder mijn borsten en laat mij zelfstandig weer omhoog komen. Over 10 pushups doe ik zeker 2 keer zo lang als hij en dat stoort me. Het irriteert me dat het me niet zelfstandig lukt. Dat ik de handen van Ted nodig heb om me te laten weten dat ik het wel kan. En zo gebeurt het dat ik iedere keer als we pushups hebben gedaan, in tranen uitbarst. Iedere keer weer opnieuw en ik weet dat het komt doordat de pushups symbool staan voor het patroon in mijn leven waarin ik denk dingen niet te kunnen. En als ik denk dat ik dingen niet kan, dan maak ik er ook een zootje van.

Zoals het eerste nummer dat ik zondag zong in een jamsessie bij O Feedback. Bevend als een rietje kwam ik het podium op, alsof ik voor de allereerste keer ging zingen. De mannen op het podium waren reuzen. Professionals die alles beter kunnen dan ik. En ik voelde me klein, zo klein. De eerste woorden die uit mijn mond kwamen waren bibberig en wat ik ook deed, het lukte niet. Niet zoals ik wilde, niet zoals ik van mezelf eiste. Want wat leg ik die fuckin’ lat hoog voor mezelf. En bij het tweede nummer veranderde er iets. Het deed me denken aan de keer dat ik het in Mexico zong, toen ik zwanger was van Tess. I’ve got the music in me, had zoveel extra betekenis voor me toen. Met mijn hand op mijn buik zong ik het nummer op een karaoke wedstrijd en ik had een grote smile op mijn gezicht. Ik won en kreeg een t-shirt wat tot mijn navel kwam en een grote fles tequila. Ik was de gelukkigste vrouw op aarde, niet vanwege de onhandige cadeaus (waar ik wel onwijs om moest lachen), maar omdat ik zo had genoten van wat ik zo graag doe en daarmee andere mensen had weten te raken.

Dat gevoel kwam zondag terug toen ik het weer zong en toen klonk het ineens heel anders. Daar was ik dan weer, uit mijn schulp. Een beetje verlegen nog weliswaar, but enjoying myself.

Die klote pushups staan symbool voor precies dit. Het blokkeren van mezelf omdat ik denk niet goed genoeg te zijn. En het is gewoon nog niet waar ook. Vorige week schreef ik over de stemmen in mijn hoofd, nou je leest het, ik zit er middenin. En omdat die stemmen zo een grote bek hebben, dacht ik, laat ik eens een lijstje maken van de dingen die ik allemaal wel heb gedaan. En toen werd het stil.

Het project waar ik vorige week over schreef loopt weer, want alleen maar door het opschrijven van wat er gebeurde, veranderde het scenario. Ik liet het los en accepteerde wat en waar het was. Zo ging het een paar dagen later nog een keer, toen ik een website ging bouwen voor een klant en ik 10 keer achter elkaar een error kreeg die er helemaal niet kon zijn. Wat ik ook deed, ik kreeg dezelfde error. Gelukkig hebben we plastic ramen in de camper en komt de laptop met de zelfde vaart terug op me af als ik hem door het raam wil gooien, dus ik moest me inhouden. Ik besloot het los te laten en het de volgende dag nog eens te doen. Exact dezelfde stappen, die ik altijd zet, die dag ook deed en de volgende dag op een frisse fruitige morgen weer deed. En wat denk je? Werkte ineens gewoon weer zoals het hoort. WTF?

Ja WTF inderdaad. What the F am I doing? Ineens gaan mijn gedachten naar een blog dat ik voor een klant poste. Het ging over trots. Ze vertelde over vrouwen in Afrika die zo onwijs trots zijn, dat het eraf spat. Ze zijn trots op wie ze zijn, zonder daar allemaal eisen aan te stellen. Als je er in Nederland zo bijloopt, word je gevraagd of je wilt afstijgen van je high horse. Of je niet naast je schoenen wil gaan lopen. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Maar wat is dat gewoon? Is gewoon doen, jezelf kleiner maken dan je bent? Waarom dan?

Het is bizar hoe diep die patronen geworteld zijn en hoeveel moeite het kost om ze los te laten. Een tijdje terug ontdekte ik een beperkend patroon dat ik via een NLP oefening kon herleiden naar  mijn vader en de oefening eindigt met het doorknippen van een denkbeeldig lint dat die verbinding in stand houdt. Ik knipte het lint in gedachten door en het lukte niet. Het lint weigerde te splitsen of groeide gewoon weer aan elkaar. Ik had nog een paar sessies nodig om dit patroon te doorbreken. Ja, en nu het doorbroken is lijkt het zo makkelijk, maar dat was het helemaal niet op het moment zelf.

En zo is het precies. We zijn allemaal goed precies zoals we zijn. Zie jij het, dat ik iedere andere ochtend lig te janken na mijn pushups? Zie je het als ik een poging doe om mijn laptop door het raam te mieteren of dat ik ’s morgens iedere 5 minuten op mijn horloge kijk omdat ik aan intermitted fasting doe? Nee, je ziet alleen wat ik oplever. Je ziet dat ik een online bedrijf ben gestart en mooie websites bouw voor mensen. Je ziet dat ik slank ben en je ziet dat ik een mooie reis maak. Maar van al die crap momenten zie je meestal niets. In mijn geval soms wel, omdat ik erover schrijf. Maar van de meeste mensen zie je alleen maar wat ze hebben bereikt. The pretty pictures op hun Facebook wall.

Maar weet je? We hebben allemaal missers, gooien allemaal wel eens een bord bitterballen naar binnen terwijl we eigenlijk aan het lijnen zijn, hangen allemaal wel eens te Netflixen terwijl we eigenlijk iets anders moeten doen en we gaan allemaal met enige regelmatig plat op ons gezicht. En toch zijn we allemaal fantastisch, misschien wel juist daarom. Ondanks al die dingen die we ‘fout’ doen, niet durven en alles waar we helemaal niet aan beginnen, hebben we toch al heel wat bereikt of niet soms? Zullen we dan gewoon trots zijn op wie we zijn en wat we doen? Ik heb al besloten en jij?

Laat je hieronder een reactie voor me achter?

Volg je ons al op social media?