Ik fiets over een houten pad en ruik de geur van het hout. Ik vind het lekker ruiken, maar kan me niet meer herinneren waar ik deze intense houtgeur eerder heb geroken. Het is niet alleen de geur van hout, maar er komt iets bij, beits misschien, maar ik kan het niet helemaal plaatsen. Het pad is onregelmatig, de planken zijn oud en op veel plaatsen verzakt of beschadigd. Het hobbelen doet me denken aan de hobbelfietsen in Linnaeushof. Ik heb er plezier in, maar als het pad heftiger wordt, stap ik af.

Na een stukje lopen wordt het pad beter en stap ik weer op. Dit deel van het pad maakt zelfs muziek als ik eroverheen fiets. Het is net of ik op een xylofoon fiets. Het plezier komt terug en onderweg stop ik een paar keer om foto’s te maken van de mooie omgeving. Ik raak steeds verder achter en realiseer me dat ik moet opschieten omdat Ted en Tess op me wachten. Ondanks dat, wil ik graag de gedachten opschrijven die door mijn hoofd gaan.

Angst of liefde?

Ik weet niet goed waarom ik afstapte toen het pad slechter werd. Vond ik het niet leuk meer of was ik bang dat mijn fiets beschadigde? Misschien een beetje van allebei?

De afgelopen week was pittig voor me. Ik ben bezig met het online brengen van mijn bedrijf en dat gaat alles behalve makkelijk. Hoe harder ik werk, hoe moeilijker het wordt. Alles wat mis kon gaan de afgelopen week ging mis en er ontstond steeds meer tijdsdruk. In plaats van afstand te nemen, ging ik nog harder werken, waardoor ik alleen maar meer frustratie ervoer. Ik belde mijn vriendin in Giethoorn en na een lang gesprek adviseerde ze me om eens naar het werk van Teal Swan te kijken. Teal Swan is een wizard op het gebied van quantum fysica en de werking van het menselijk brein. Dit was niet de eerste keer dat mijn vriendin me verwees naar deze godin, maar tot nu toe had ik haar aanbevelingen niet ter harte genomen.

Tijdens onze rit gisteren naar Isla Cristina bezocht ik haar blog waar mijn oog direct viel op een post over fragmentatie. Fragmenteren dat gebeurt ook in computers en daar worden ze hopeloos traag van. Ik bedacht me dat dit vast ook zo werkt bij mensen en dat gaf me een akelig gevoel.

In haar post las ik dat als je vast loopt of dingen moeizaam verlopen, dat er sprake is van weerstand in je leven. Bij weerstand moet je volgens Teal alles uit je handen laten vallen en eerst die weerstand oplossen. Ze vergelijkt het met zeilen als het anker uit ligt. Je kunt zwaardere zeilen op je boot zetten die de boot mee kunnen slepen met anker uit, maar een betere keus zou zijn om eerst het anker op te halen.

Zo herkenbaar!

In haar blog verwijst ze ook naar haar videos over fragmentatie en toen ik die videos vanmorgen bekeek, schoot ik in de lach van verbijstering. Wat een herkenning. In ons leven maken we de nodige trauma’s mee en die zorgen voor fragmentatie in ons. Mensen met extreem trauma kunnen zo persoonlijkheidsstoornissen ontwikkelen, zoals schizofrenie. Ieder mens heeft eigenlijk meerdere ‘persoonlijkheden’ in zich en die hebben soms allemaal andere dingen nodig. Iedereen heeft in meer of mindere mate trauma’s opgelopen in zijn of haar leven.

Op mijn vakgebied kom ik heel vaak verschillende persoonlijkheden tegen bij het werken met voeding bijvoorbeeld. Aan de ene kant willen mensen graag gezond eten en aan de andere kant hangen ze het liefst op de bank met een grote reep chocolade.

De grap is dat hoe harder we de persoonlijkheden wegdrukken die we niet willen erkennen, hoe meer ze aanwezig zijn. En met dat ik dat schrijf, denk ik aan onze vriendin Jacqueline, die het ooit eens vergeleek met een kind dat graag nog even wil knuffelen, terwijl je net je nieuwe panty aan hebt en je helemaal hebt opgetut om uiteten te gaan. Als je het kind van je af blijft duwen omdat je niet vies wilt worden of je panty heel wilt houden, blijft het komen en is de kans groot dat je alsnog een ladder in je panty krijgt. Als je gewoon even lekker knuffelt met je kind, dan is het tevreden en kun je rustig naar je etentje gaan.

Met de stroom mee

In een van de filmpjes die ik vanmorgen bekeek, was Teal Swan in gesprek met een vrouw die vindt dat ze altijd productief moet zijn. Ha, over herkenbaarheid gesproken zeg! Midden in mijn gezicht. Als deze vrouw op de bank zat met een bak ijs om even lekker een film te kijken, dan voelde ze zich schuldig over het feit dat ze niets deed en ook over dat ze ijs zat te eten, omdat ze er vermoedelijk dik van zou worden.

Ze moest altijd hard werken van zichzelf om leuke dingen te verdienen en daarmee had ze haar eigen gevangenis gecreëerd. Nou daar was ik ook weer hard mee bezig, want om deze reis te kunnen voortzetten moet er inkomen zijn en dus moet ik hard aan de bak om dat inkomen te realiseren. Bovendien moet ik haast maken, want we zijn immers al 4 maanden onderweg. Daar komt bij dat ik een dure coach in de arm heb genomen die zelf 10 uur per dag werkt, dus dan moet ik ook zoveel werken, anders kan ik mijn doelen natuurlijk niet bereiken. En als ik mijn doelen niet bereik, dan doe ik het niet goed genoeg. En als ik het niet goed genoeg doe, dan verdien ik het niet om te genieten. Gut doelen, waar komen die ineens weer vandaan? Ik dacht dat ik had gekozen voor het hier en nu. Niet dus!

Lekker bezig met het creëren van je eigen hel, Linda! Afgelopen vrijdag legde ik het met heel veel passie uit aan Ted. Ik zie me nog zwaaien met mijn armen op de heuvel in Tarifa met het meest prachtige uitzicht dat je je kunt voorstellen. What the fuck?

Ik had het gevoel dat ik alleen maar aan het werk was om dit alles mogelijk te maken. Het voelde alsof ik door een moeras zwierf en dat ik mijn gezin op de kant had gezet en er zelf nog midden in zat. En terwijl zij lekker aan het spelen waren, was ik nog aan het ploeteren om uit het moeras te komen. “Waarom trekken jullie mij niet op de kant? Ik wil ook meespelen!”, schreeuwde ik uit.

De grap is, dat ik degene ben die in het moeras blijft zitten. Ik kies ervoor om snelheid te maken. Ik kies ervoor om met een coach samen te werken, die 10 uur per dag werkt. Ik kies het allemaal zelf, omdat ik bang ben voor tekorten. Bang dat al het moois dat we nu ervaren, zal stoppen. En de grap is, door bang te zijn voor tekorten, creëer ik zelf tekorten. Waar je op focust groeit en dat klopt, want toen ik ging focussen op de weerstand en alles wat niet lukte, ging het steeds minder goed. En zo zat ik er afgelopen donderdag he-le-maal doorheen. En het duurde even voordat ik door had wat ik aan het doen was.

Weten en niet doen = niet weten

Deze informatie is al op duizend verschillende manieren met me gedeeld en toch val ik als het om werk en bijdragen gaat, steeds weer in mijn oude patronen. Want ik moet bijdragen. Mijn leven moet ertoe doen. Ik mag alleen krijgen als ik geef. Wat een beperkende overtuiging, want alleen met zijn, kun je onvoorstelbaar veel geven. Ik hoef daarvoor alleen maar naar mijn dochter te kijken.

Blijkbaar begrijp ik het nog steeds niet helemaal, want mijn handelen is nog niet veranderd. Volgens Ms. Swan is iedereen die het filmpje heeft gezien vervloekt in een positieve zin, want als je eenmaal hebt gezien hoe je zelf je eigen hel creëert, kun je het niet niet meer zien, snap je? Ik hoop dat ze gelijk heeft, want in mijn beleving heb ik die fucking hel al heel vaak gezien en ben ik er wel een beetje klaar mee.

Toch voel ik me dankbaar. De planken van het houten pad vandaag stonden op een magische manier symbool voor mijn proces van dit moment. Ze roken lekker en het hobbelen vond ik leuk, maar soms maakten ze mijn rit lastig. Op andere momenten ging de rit vloeiend en maakten de planken zelfs muziek onder mijn banden. Wanneer fiets ik door, wanneer loop ik een stukje en wanneer stop ik om even een mooie foto te maken van het uitzicht………