In een vorige post begon ik er al even over: Een van de processen waar ik momenteel midden in zit, is ruimte innemen voor mijzelf. Dit blijkt nog niet zo makkelijk als ik had gedacht. Ik weet al heel lang dat het noodzakelijk is en toch zet ik mijn eigen behoeften nog altijd opzij voor de behoeften van andere mensen.

En ik blijk daarin niet de enige. Mijn vriendin Esther heeft een tennisarm en moet van de dokter 6 weken totale rust houden, maar denk maar niet dat ze dat ook doet. Hell no! Er is veel te veel werk dat gedaan moet worden en daarmee is 6 weken rust houden absoluut onmogelijk volgens haar. Een andere vriendin Ilja die zat op de verjaardag van haar zoon met een stijve nek op de bank. Geen beweging in te krijgen en die avond presteerde ze het nog om met een muurvaste nek soep te koken en de boel op te ruimen, omdat er de volgende dag nog meer feestgangers zouden komen.

En zelf kreeg ik ook een duidelijk boodschap, ondanks mijn nekklachten blijf ik me nog steeds uitsloven voor anderen en dus besloot mijn enkel ermee op te houden, waardoor ik niet meer kon lopen. En als je dacht dat dat me tegen hield: Think again! Welnee, dweilen kan ik prima op mijn knieën. En zo is het me nog gelukt om het huis van Esther schoon te maken.

En toen ik ’s avonds nog even appte met Ilja over ons belachelijke gedrag, vertelde ze me dat zelfs Dr. Laura Markham de noodklok luidde. Dr. Laura Markham is coach op het gebied van natuurlijk ouderschap. Zij stuurde precies op het juiste moment een nieuwsbrief over het belang van het voldoen aan je eigen behoeftes.

Ze schrijft over de stress die we in de huidige maatschappij bijna continu ervaren en dat we in die stressvolle situatie ook nog eens het uiterste van onszelf vragen. In haar nieuwsbrief zegt ze iets heel mooi, wat mij weer verder aan het denken heeft gezet. Haar advies is: Zorg voor jezelf zoals je voor je geliefde kinderen zorgt. En hoe logisch dat ook klinkt, dat doen niet zoveel mensen. Esther, Ilja en ik tenminste niet. Ze schrijft verder: Eet als je honger hebt, neem pauze als je die nodig hebt en ook al stopt het ouderschap niet op zondag: je kunt natuurlijk prima voor de rest de boel de boel laten. En daarin heeft ze natuurlijk gelijk. Wat is het toch in ons vrouwen, dat wij bijna altijd onmiddellijk voldoen aan de behoeften van onze geliefden en niet aan die van onszelf? Waarom lopen wij onszelf toch steeds zo voorbij en in mijn geval: waarom blijf je je een slag in de rondte werken, zelfs als je op reis bent? Wanneer is doen wat je zelf wilt en niets doen wel geoorloofd?

Op de een of andere manier heb ik de vreemde overtuiging dat de dingen die ik doe nuttig moeten zijn en daarmee sluit ik de mogelijkheid om gewoon even niets te doen volledig uit. Zelfs als ik speel is het nuttig, want dat doe ik dan natuurlijk met mijn dochter en de kinderen van mijn vriendinnen. En toen ik hierover nadacht, stelde ik mezelf de vraag: Zou ik mijn dochter behandelen, zoals ik mezelf behandel? En daar kwam een heel duidelijke NEE op. Waarom dan wel jezelf? En toen bleef het stil in mij.

Een mooi project om op te lossen dacht ik zo en het mooie is, als ik het nog niet doe voor mezelf, dan voor mijn dochter, aangezien zij mijn patronen trouw zal overnemen. En ik heb liever dat zij zichzelf altijd de ruimte blijft geven om gewoon te zijn wie ze is, dat ze tijd neemt voor zichzelf wanneer ze dat nodig heeft en dat ze vooral dingen doet die haar gelukkig maken.

En wat een mooie boodschap aan mezelf, dat ik dat ook mag doen. Het heeft natuurlijk geen enkele zin om een mooie reis te maken, om dan vervolgens onderweg nog steeds mijn hart niet te volgen.