Mijn shirt is nat van de tranen en volgens mij zit er zelfs snot in mijn haar. Ik ben even helemaal uit het veld geslagen en dat ben ik niet snel. Het lukt me niet om mijn tranen te bedwingen en ik heb mijn opdrachtgevers laten weten, dat ik vandaag even niet meer beschikbaar ben. Ik moet even tot mezelf komen.

Het nieuws dat een van mijn beste vriendinnen kanker heeft, trek ik niet. Mijn maatje waar ik lief en leed mee heb gedeeld, krijgt weer een keiharde klap in haar gezicht. Letterlijk, want ze heeft speekselklierkanker en moet over een paar weken weer een stuk van haar tong missen.

Levensgenieter

Stel je voor dat je een absolute levensgenieter bent, dat je iedere dag de bloemetjes buiten zet. Dat je met heel veel passie en plezier je werk doet en dat je altijd lol maakt en dan op een dag krijg je een ongeluk op je werk, waardoor je je werk niet meer kunt doen. Vanaf dat moment heb je regelmatig hoofdpijnen die zo heftig zijn, dat je het liefst knock out geslagen wilt worden. Als het je dan eindelijk is gelukt om hiermee te leren leven, krijg je een aaneenschakeling van fysieke problemen, zoals hernia’s, maag- darmproblemen en HPV. Je doet je best om overal van te herstellen, maar overal heb je littekens van en je kunt steeds een beetje minder dan voorheen.

Dan krijg je een hersenbloeding, die zo heftig is dat je bijna geen geluid meer kunt verdragen. En een van de dingen die je het liefst doet is zingen. Felle kleuren en licht zijn ook een probleem en je kunt bijna niet meer lopen, omdat je hele lichaam brandt als je een paar stappen zet. Gezond eten kun je niet meer verdragen, het enige dat lukt is voedsel waar geen vezels in zitten. Hierdoor raken je darmen verstopt en heb je helse buikpijnen. De hoofdpijnen zijn er ook nog steeds, zo niet erger dan voor de bloeding. 

Onzichtbaar

Je verliest de helft van je vriendenkring, omdat ze niet aan de buitenkant kunnen zien hoe ziek je bent. Je moet blij zijn dat je er nog bent, wordt er gezegd, terwijl jij vecht om nog iets van je leven te maken.

Wonderbaarlijk knap je een heel stuk op en leer je zo goed en zo kwaad als het gaat om te gaan met de beperkingen in je leven. Je kunt in ieder geval weer normaal eten en dat is dan een van de weinige dingen waar je echt van kan genieten. Lekker eten met een glaasje wijn erbij.

En dan krijg je een enorm gezwel op je tong, die er accuut uit moet, dus snijden ze een stuk van je tong af, waardoor je een deel van je smaak kwijt bent en praten moeilijker gaat. Je hoopt dat dat het is en dan krijg je het nieuws dat er nog een stuk van je tong af moet. Snap je, dat ik mezelf onder de snot heb gesmeerd? Hoe bizar is dit verhaal, dat gun je toch niemand?

Corona

Momenteel leven we allemaal met een beperking, we moeten zoveel mogelijk binnen blijven en heel veel dingen waar we van houden kunnen we niet doen. Zij heeft dit al vanaf het moment dat ze het ongeluk op haar werk kreeg. Ze was toen begin 20 als ik het me goed herinner. Vanaf dat moment moest zij steeds een stukje levensgeluk inleveren, het steeds met een beetje minder doen en ik vraag me echt af waarom.

Waarom ervaart zij zoveel pijn in haar leven en wanneer is het genoeg? En waar klagen wij dan precies over? En ja, ik weet het: Je eigen snot is altijd erger dan andermans kanker. Maar serieus? Wanneer gaan wij nou echt genieten van ons leven? Als je je volle gezondheid hebt en je hebt mensen om je heen waar je van houdt, dan moet je daar toch van genieten? Dan is iedere zonnestraal, ieder glaasje wijn, taartje en iedere lekkere wandeling toch een cadeautje?

Zo zie ik het al een tijdje, mede dankzij mijn super sterke mooie vriendin, want je weet gewoon nooit wanneer die cadeautjes uit je leven verdwijnen. Zij had ook niet bedacht dat ze een stuk van haar tong zou moeten missen. Had ze dat wel geweten, had ze zich misschien daarvoor nog even volgegeten met alles wat ze lekker vindt. En dat bedoel ik dus, het leven is nu, want morgen kan het anders zijn.

We zien het met het Corona virus. Alles is anders. Dat wat eerst belangrijk leek, is nu helemaal niet meer belangrijk en alles wat vanzelfsprekend leek, is het helemaal niet. Iedere ochtend neem ik de tijd om te knuffelen met mijn dochter. Ik kroel met mijn handen door haar prachtige blonde krullen, want er komt een dag dat ze dat niet meer wil of dat ze misschien besluit om stekeltjes te laten knippen. Snap je? Ik koester wat er nu is.

Craigh na dun

Ken je de serie Outlander? Dat gaat over een vrouw die op de Schotse hooglanden door aanraking van een steen bij Craigh na dun in een ander tijdperk terecht komt. Moet je je eens voorstellen, je wordt wakker op een plek waar je niemand kent, alles is anders en je hebt helemaal niets. Zou je dan niet willen dat je meer gekoesterd had, wat je nu hebt? Zou je dingen niet anders hebben gedaan? Want dat is wat je in het leven ook kan overkomen, niet op die manier, maar alles kan accuut anders zijn, zo ineens pats boem klaar….

In mijn beleving is nu de tijd om daarover na te denken…