‘Er ligt een man in de berm, Ted!’

Er staat een man wild te zwaaien en te wijzen langs de kant van de weg. We zijn nog maar 5 minuten in Oostenrijk, als ik kijk waar de man naar wijst. In de berm ligt een man in een soort foetushouding. Ted zet de camper aan de kant en we springen eruit. Een boer, die inmiddels ook gestopt is, belt de hulpdiensten.

Samen met de andere man lopen we naar het levenloze lichaam dat in de berm ligt. We bevoelen zijn pols en hals, maar er is geen hartslag. We moeten reanimeren, zegt Ted. Met zijn drieën tillen we de ietwat zware man uit de berm en leggen hem op de grond.

Zijn ogen zijn open en kijken ons zonder bezieling aan. De huid van zijn gezicht is grauw grijs en om zijn mond staat schuim. Ted maakt zijn mond schoon en de andere man begint met reanimeren en beademt hem via de neus.

Het is heet die dag in Oostenrijk. Ik schat zo’n 38 graden. De man ligt in de volle zon. Ik loop naar de camper en pak een parasol. Ondertussen is er een vrouw bijgekomen die in de zorg werkt. Ze zegt: “Stop maar, de man is overleden.” Ted geeft aan dat we door moeten gaan tot de hulpdiensten komen. Zij kunnen bepalen of het nog zin heeft of niet.

Een stukje verderop staat een elektrische tourfiets met reistassen netjes geparkeerd. Terwijl ik de parasol vasthoud, kijk ik naar de fiets en vraag me af of de man is gestopt omdat hij zich niet lekker voelde.

Al vrij snel arriveert de eerste ambulance. Ted neemt de parasol van mij over en de ambulance medewerkers gaan verder met de reanimatie. Ik stap de camper weer in en praat met Tess. Zij zit vol met vragen en ik geef zo goed als ik kan antwoord op haar vragen.

Ze is nieuwsgierig wat er buiten gebeurt en wil uit het raam blijven kijken. Bij iedere handeling van de broeders vraagt ze me wat ze doen. Er gaat een heel arsenaal aan medicatie in de man en na een poosje begint zijn hart weer te kloppen. Tess en ik vliegen elkaar in de armen van blijdschap en ontlading.

Terwijl de 2e ambulance is gearriveerd, stopt het hart van de man weer en begint de procedure opnieuw.

Ondertussen is de politie ook ter plaatse en wordt er op de deur van de camper geklopt. Een van de agenten vraagt onze gegevens en wat er is gebeurd. Ik vertel hem wat ik weet en geef aan dat de fiets zo netjes geparkeerd stond. De politie bevestigt dat er geen schade aan de fiets is en dat de man moet zijn gaan zitten.

Mijn gedachten dwalen weer af. Deze man ging iets leuks doen. Een tripje maken met zijn fiets. Misschien ging hij wel een grote rondreis maken door Europa, net als wij, maar dan met zijn fiets en een tentje. Het maakt me verdrietig. De man zal wakker worden op een andere plek dan hij van plan was.

Wij hadden onze tour niet gepland. We zouden na ons bezoek aan Nederland, naar onze base camp gaan en misschien even naar Tarifa. In Nederland spraken we een goede vriend, die vertelde dat hij een huis had gekocht in Duitsland en vroeg of we eens wilden komen. We besloten ter plekke om via Duitsland naar onze base te rijden.

We besloten het vanuit het idee, dat we niet weten wanneer het er anders van zou komen. Hoe zal het in de herfst zijn in Europa? Komen er weer lockdowns? Wordt de brandstof duurder? Of zal er iets anders gebeuren dat we niet verwachten.

Als ik een ding geleerd heb de afgelopen 2,5 jaar is dat de tijd nu is. Als je iets wilt, doe het dan nu of maak het nu mogelijk om zsm te doen. Je weet namelijk nooit of het later nog zal lukken. Net als bij deze man. Hoe lang heeft hij uitgekeken naar zijn fietstocht? En hoe hard heeft hij ervoor gewerkt om het te kunnen doen? Te hard misschien?

We weten het niet en we zullen het nooit weten.

Na 4 reanimatie rondes, is de man met de trauma helicopter naar het ziekenhuis gebracht. We hebben hem levend zien vertrekken en hopen met heel ons hart dat hij ooit zijn fietstocht kan vervolgen in goede gezondheid.

Lieve lezer, leef nu. Er is nooit een beter moment dan nu.

Liefs van Ted, Linda & Tess