Het water is koud in het zwembad. Marlon heeft besloten te gaan zwemmen met de kinderen. Zij dragen een wetsuit en Marlon staat dapper in zijn zwembroek op het trapje. Even wennen zegt hij. Ik loop naar het zwembad om het spektakel te aanschouwen. Ik roep dat hij er beter gewoon in 1 keer in kan springen, dan zichzelf zo te pijnigen. Hij roept terug: “Doe dan!” “Ik heb mijn kleren nog aan”, antwoord ik. “Dan doe je toch je badpak aan!”, galmt het uit het water.

Daar heb ik geen zin in. Mijn badpak ligt in de camper en ik ben die dag al 30 keer op en neer gelopen en het is mooi geweest. Ik denk terug aan de tijd dat we nog in een huis woonden en hoe we verlangden naar vrijheid. Geen dingen meer moeten, gewoon opstaan wanneer je wilt en doen waar je zin in hebt. Het leek eindeloos ver weg. Er waren altijd redenen om het niet te doen en we zagen simpelweg de mogelijkheden niet. Wel spraken we er vaak over en we begonnen onze plannen te concretiseren, door mogelijkheden te onderzoeken en te gaan kijken in het land waar we het liefst naar toe zouden willen. Nu ik terug kijk begrijp ik dat precies die handelingen ervoor hebben gezorgd dat de mogelijkheden op ons pad kwamen. Zo trok ineens de huizenmarkt aan en was ons huis binnen 6 dagen verkocht. Toen we onze focus van de obstakels afhaalden en begonnen te kijken naar de mogelijkheden, ging alles razendsnel en kwam de verandering in ons leven waar we al zo lang van droomden.

Wat volgde was een mooie reis door Europa dat ook een reis naar binnen bleek. Zo kwam ik erachter dat ik eigenlijk helemaal niet zo goed wist wat ik nou precies wilde. Ik had zolang geleefd voor anderen, dat ik dat helemaal niet helder had. Het bleek op reis ook nog niet zo makkelijk om dingen los te laten, want hé er moest ook geld verdiend worden en voor ik het wist zat ik dagen achtereen te werken en liep ik daar compleet in vast. Ik zat vastgeroest in oude patronen die ik mocht loslaten. Toen ik ook daar mijn focus verlegde van angst voor tekorten naar vertrouwen op overvloed, kwamen er fantastische mogelijkheden op ons pad. En zo ontstond in mijn hoofd ruimte om te gaan spelen. Ruimte om te gaan ontdekken wat ik leuk vind om te doen. Het is interessant om te voelen, dat ik me nu ook echt kan ontspannen. Als ik vroeger op de bank ging zitten om een filmpje te kijken, gingen er tenminste 10 dingen door mijn hoofd die ik eigenlijk zou moeten doen en daarmee zat ik niet heel ontspannen op de bank. Nu kan ik 100% ontspannen niets doen en ik kan je vertellen dat is heerlijk! Zou dit het landen zijn, wat Marion bedoelde toen ze me in mei vroeg of ik al was geland.

Ik kijk van de duikplank naar Marlon en weer terug. Ik recht mijn rug en loop naar de duikplank. Ik schop mijn schoenen uit, klim op de duikplank en kijk naar de mensen om me heen die vol ongeloof naar me staan te kijken. Ik kijk in het water en begin te lachen. Ik spring zo hoog als ik kan in de lucht. Ik voel me trots en vrij………

 

Pin It on Pinterest

Share This