Super Woman Linda moest echt even bijtanken

Het is inmiddels alweer 2,5 week terug dat we in Frankrijk arriveerden. God, wat had ik dat nodig. Ons verblijf in Nederland was intens te noemen, voor mij dan in ieder geval.

We zouden eigenlijk in november naar Nederland rijden en dan blijven tot half december. In oktober zouden we nog bezoek krijgen in Portugal, maar er was een probleem op de camping met autoriteiten en dat maakte al onze plannen daar onzeker. 

We besloten eerder terug te gaan en Ted vond het dan fijn om in oktober in Nederland te zijn, hij kon dan nog samen met zijn surfmaten genieten van de herfstwind. En het moest allemaal zo zijn, leek het, want een afspraak met een belangrijke founder van een groot project kon alleen in de eerste week van oktober.

En zo reden we versneld naar Nederland, waar we precies op 1 oktober aankwamen. En zo lekker als we in de flow zaten, zo stroef ging het vanaf dat moment.

Het grote project waar ik mee bezig was, kwam bijna compleet stil te vallen. De belangrijke founder, zei de afspraak af. Een andere founder kwam zo ernstig in de problemen met zijn 2 andere bedrijven dat hij zijn focus moest verleggen. En zo vielen alle hulptroepen een voor een af, op de programmeurs na.

Vervolgens belandde onze peetdochter in het ziekenhuis met een ernstige auto-immuunziekte, kreeg mijn zusje last van hartklachten en hadden vrienden van ons ernstige relatieproblemen. 

Alsof dat nog niet genoeg was, besloot Tess op de dag dat Ted en ik een dagje gingen bijtanken in de sauna, samen met haar vriendinnen de medicijnkast leeg te eten in de camper. Op een onbewaakt ogenblik van de oppas, waren ze de camper in gegaan.

In 2,5 maand ben ik 10 jaar ouder geworden, wat was dat intens zeg. Ik heb in die periode alleen het noodzakelijke werk verricht en is het bloggen een beetje blijven hangen. Inmiddels zijn we weer lekker aan het posten op social media en is dit de eerste blogpost die ik weer schrijf.

Gelukkig gaat alles weer beter. Onze peetdochter is aan het revalideren, ze heeft een lange weg te gaan, maar ze gaat volledig herstellen en dat is heel fijn. Van mijn zusje is nog niet bekend wat er precies aan de hand is, maar het lijkt ok te gaan. Die heeft ook wel echt even een break nodig hoor hé, jeetje wat kunnen mensen het zwaar hebben. 

Met onze vrienden gaat het ook goed en godzijdank heeft Tess het overleefd. Ik denk dat ze zichzelf gered heeft door naast een berg paracetamol en ibuprofen, ook de vitaminepot leeg te hebben gegeten. Het is een godswonder dat ze er geen schade van heeft opgelopen.

Het goede nieuws is dat ze geen interesse meer heeft voor pilletjes. Wij hebben besloten om geen lekker smakende kinderparacetamol meer in huis te halen en onze pillen liggen in de kluis, je moet wat in een camper met een ontdekkingsreiziger.

Haar vriendinnen hadden een fractie gehad van wat Tess had ingenomen, dus daar gaat het ook goed mee.

Wat voor mij interessant is geweest aan deze periode is dat ik altijd te hulp schiet en tegelijkertijd gewoon doorga met alles wat nog moet gebeuren en dan ook nog dingen op me neem van mensen die in de stress schieten om me heen.

Met Sinterklaas kreeg ik er een prachtige surprise voor: een inloopkast met een superheldenpak. Super Woman Linda stond erop. En inderdaad, ik kan het niet laten, ik wil altijd helpen en zo zou ik mijn hele leven kunnen invullen.

Wel heb ik het verzoek aan het universum, om het een volgende keer wat gedoseerd te brengen, dit was toch wel een tikkeltje te veel in korte tijd.

Of eigenlijk, wil ik vragen om het gewoon goed te laten gaan met mensen, zodat ik alleen nog maar hoef te helpen met leuke dingen. 

Of heel eigenlijk wil ik mezelf vragen om toch iets meer ruimte te nemen voor mezelf, want uiteindelijk kan ik alleen maar goed helpen, als ik zelf volledig in mijn kracht blijf staan.

Nu ben ik natuurlijk heel nieuwsgierig of je iets van mijn verhaal herkent. Ga jij ook over je grenzen om andere mensen te helpen?

Laat je hieronder een reactie voor me achter?

Volg je ons al op social media?