Vanmorgen werd ik wakker met de gedachte dat het goed is zo en dat was voor mij een heel vreemde gedachte. Het gevoel had ik in een vlaag al voorbij voelen komen, toen onze vorige buren met hun kleintje naar huis moesten omdat het de warmte niet trok.

Toen ik gisteren Tess nog net aan haar arm kon optrekken, toen ze in zee ineens in paniek raakte en dacht dat ze niet kon zwemmen, was ik blij dat ik maar 1 kind had om op te letten. Vol bewondering bestudeer ik ouders van gezinnen met 3, 4 en soms zelfs 5 kinderen. Zeker als zo een heel gezin in een camper wordt gevouwen met alle benodigde spullen daarbij: 7 paar slippers, 7 paar wandelschoenen, 7 badhanddoeken en heel veel onderbroeken en dat is nog maar het begin. Naar het strand gaan met een hele rits kinderen, is een hele onderneming en het kost even voordat je daadwerkelijk op het strand beland.

Acceptatie

Het is goed zo, zei ik tegen Ted. Ik had Tess graag nog een broertje of zusje gegund, maar het is niet gelukt en het leeftijdsverschil is nu zo groot. De tranen staan in mijn ogen, ik ben het echt aan het loslaten. Ted troost me en zegt dat het niet gegeven is, dat Tess gelukkiger zal zijn als ze een broertje of een zusje heeft. Hij refereert naar zijn relatie met zijn zus. Hij vertelt hoe hij zich altijd alleen heeft gevoeld, ondanks dat hij een zus heeft. “Ik had er gewoon niets aan”, zegt hij resoluut. Ik kijk hem aan en zie een sprankje pijn. Hij had het graag anders gezien.

Heeft ze geen zusje?

Als ik na het ontbijt de was wil gaan doen, mis ik een slipper. In plaats daarvan staat Tess haar slipper naast mijn andere slipper te pronken. Ik lach en wurm mijn tenen in haar slipper. Met een slipper van mij en een van haar, loop ik over het terrein op zoek naar Tess, die alweer aan het spelen is bij andere kinderen. De ouders moeten lachen, als ze me zien aankomen op Tess haar slipper. Ik vraag Tess of we weer kunnen ruilen en ik krijg mijn slipper weer terug. In gebrekkig Engels en vlagen Spaans, vertelt de moeder dat ze Tess zo lief vindt. Ze geeft haar een knuffel. Iedereen in Spanje lijkt Tess te willen knuffelen.

Vervolgens vraagt de vrouw of Tess geen zusje heeft. Ik kijk haar aan en bijt op mijn lip. Ik vertel haar dat Tess een kado was. Dan groet ik ze en loop naar Ted die inmiddels bij de wasmachine staat te wachten. Ik kijk hem aan  en laat mijn tranen lopen. Hij knuffelt me.

Reizen met 1 kind

Er was altijd nog een sprankje hoop dat er heel spontaan een kindje bij zou komen en nu dat gevoel van het-is-goed-zo is gekomen, sluit ik een hoofdstuk af en dat voelt heel definitief. Ik stop met hopen. Ik ben dankbaar voor die ene prachtige dochter, die besloot om in ons leven te komen en denk aan de mensen die ongewenst kinderloos zijn. Ik ben blij dat ik het nu eindelijk helemaal kan loslaten, ook al zorgt dat vandaag voor heel veel tranen.

Op het internet wordt altijd gesproken over reizen met kinderen, nooit reizen met 1 kind. Het voelt of wij de enige mensen zijn die met 1 kind rondreizen door Europa en daarmee doen wij het wederom anders. En ik hoop dat ons anders, goed genoeg is voor het geluk van ons wonder.

Pin It on Pinterest

Share This