Hoofdzaken

Het is half 4 ’s nachts als ik een elleboog van Ted krijg bovenop mijn oog. Ik schrik wakker en zie dat Ted een wild avontuur in zijn dromen beleeft. Hij ligt in een diepe slaap, terwijl hij druk beweegt. Ik ben klaar wakker en als ik klaar wakker in bed lig, dan beginnen de stemmen in mijn hoofd druk te praten, waardoor verder slapen geen optie meer is. Net als ik uit bed wil stappen, komt Tess bij ons liggen. Shit, dat is ff niet zo een goede timing, want als ik er nu uit ga, dan wil zij er ook uit.

Dus ik maal rustig verder, terwijl ik mijn ogen sluit. De stemmen hebben er duidelijk zin in, want ja de afgelopen dagen waren nogal pittig zakelijk gezien. Het mooie project dat ik een aantal maanden geleden bedacht, loopt vertraging op. Niets om je druk om te maken, zou je zeggen, want hé, grote projecten lopen altijd vertraging op. Dat weet ik als voormalig projectleider maar al te goed.

Toch is het iets wat me zorgen baart, omdat ik een hele berg mensen om me heen heb verzameld die belang hebben bij het project en er ook aan meewerken. Heel leuke mensen met mooie plannen voor een betere wereld en die mensen wil ik erbij houden. De stemmen in mijn hoofd geloven dat die mensen gaan afhaken als er vertraging komt en ze vinden dat heel belangrijk om te melden. Ze schreeuwen door elkaar heen dat er echt iets moet gebeuren, want dat het anders helemaal mis gaat. En ik verzeker je, met schreeuwende stemmen in je hoofd, is slapen een utopie.

Ondertussen is Tess weer naar haar eigen bed gegaan, want die kan ook niet slapen naast een vader die het hele bed door kluunt. Als ik denk dat ze in slaap gevallen is, ga ik uit bed. Ik maak thee en begin aan het scannen van de documenten die Ilja me heeft gestuurd. Dan roept er een vrolijke stem: mama, ben je ook wakker? Mag ik een boterham?

Om 5 uur maak ik een boterham voor Tess en kijk toe als ze een tas leeghaalt met allemaal speelgoed dat ze kwijt was. Mam, ik had het allemaal in mijn Squla tas gestopt, fluistert ze met een grote grijns op haar gezicht. Ze kijkt alsof het Sinterklaasavond is en is helemaal in haar nopjes. Als ze haar boterham op heeft wil ze er nog een en daarna nog een. En ook nog een kop thee. 

Koud

Als ik eindelijk weer verder kan met de documenten, zegt Tess dat ze ook gaat werken. Ze gaat achter Ted zijn laptop zitten en begint met vormen tekeningen te produceren. Als ze me vraagt hoe ze iets kan kopiëren, ontdekt ze na mijn uitleg dat er een snellere methode is. Trots laat ze het aan me zien. Kijk mam, dat bespaart je weer tijd. Ik lach naar haar. Wat lief dat ze aan mijn tijd denkt. Na een poosje tekenen, zegt ze dat ze het koud heeft en trekt een muts en een sjaal uit de kast. Ze is ook nog moe. Ik dek haar toe en ze valt weer in slaap. 

Ze heeft gelijk, het is koud in de camper. Voor onze begrippen althans. Ik vraag me af hoe dat goed gaat komen, straks in Nederland. Gisteren liepen we in het winkelcentrum en rilden van de kou. Het was 24 graden en blijkbaar is dat al winter in Portugal haha. Ik begrijp nu ook ineens waarom mensen uit warme landen, in de zomer in Nederland vaak met een jas lopen. Gisteren had ik ook een lange broek en een vest aan met 24 graden. Als je me dat een paar jaar geleden had gezegd, had ik je voor gek verklaard.

Terwijl Tess met haar muts en sjaal in slaap valt op de bank, maak ik een bakje koffie voor mezelf in een truttige meisjesbeker met hartjes en roze strepen. Ik vond de beker in een winkeltje in Tavira en het toverde een glimlach op mijn gezicht. De beker herinnert me eraan dat ik mag ontspannen en dat ik gewoon mag zijn wie ik ben, met mijn voorliefde voor truttige kopjes met bloemetjes en hartjes. Ik mag ook houden van roze harige kussens en tierelantijntjes waar je helemaal niets aan hebt. Zo gaat er in de winter ook gewoon een soort van mini kerstboompje mee, want we gaan natuurlijk wel kneuterig doen met kerst in de bergen he?

Mogen zijn wie je bent

En terwijl ik mijn koffie drink uit mijn truttige mok, kom ik tot de conclusie dat mijn project is en blijft. Ik mag zijn wie ik ben en mijn project mag zijn wat het is omdat het vanuit de bron perfect is precies zoals het is. Ik ben er godverjeweetwel trots op! Ik hoef het niet te doen he? Kan ook de hele dag met mijn reet op het strand gaan liggen en toch kies ik ervoor om dit te gaan doen.

Al zou iedereen me vandaag laten vallen, mijn project is ontstaan uit liefde voor de mens en de wereld waarin we leven. Ik heb het bedacht vanuit het idee om het leven van mensen makkelijker en mooier te maken, met respect voor moeder natuur. Iedereen die ik erover spreek, vind het project super mooi en wil er graag aan mee doen.

Of het nu dit jaar afkomt of volgend jaar, maakt me niet meer zoveel uit. Het gaat om de intentie, samen de wereld een beetje mooier maken. En het maakt niet uit wie er bij komt en wie er afhaakt en wie er geen tijd meer heeft en wie er geen zin meer heeft om te wachten.

Ik realiseer me dat ik me de afgelopen weken weer klein heb gemaakt. Kleiner dan anderen en ik maar denken dat ik dat stadium voorbij was, maar helaas. Ik doe het nog steeds en het gebeurt ongemerkt. Hoe komt het toch dat de mening van andere mensen in mijn hoofd beter is dan mijn mening? Waarom is het werk van anderen belangrijker dan het mijne? Mijn God zeg, ik heb zoveel waardevols te delen en die truttestemmen in mijn hoofd blijven maar volhouden dat een ander het beter weet. Hoezo?

De stemmen zijn stil. Ze hebben geen antwoord op deze vragen. En dat is logisch, want er is geen antwoord. Mijn project is fantastisch en of het nu dit jaar afkomt of volgend jaar of over 10 jaar, dat maakt niet uit. En het maakt ook niet uit wie eraan mee werkt en wie niet. Ook maakt het niet uit wat een ander ervan vindt. Wat belangrijk is, is wat ik ervan vind en wat mijn redenen zijn.

Met deze ervaring vraag ik me af hoeveel mensen mooie ideeën hebben opgegeven vanwege de mening van anderen of vanwege tegenslagen. Hoe is dat voor jou? Volg jij je hart of laat jij je wel eens tegenhouden door anderen? Ik ben benieuwd naar je verhaal.

Linda de Pagter

Linda de Pagter

The happiest woman on earth

Laat je hieronder een reactie voor me achter?

2 Reacties

  1. Marion Buijs

    Zo mooi weer geschreven Linda! Zo van toepassing en herkenbaar! Dit soort belevenissen zijn Reset Momenten en heeft wat mij betreft altijd en reden, het is tenminste goed voor het besef dat wij bij ons zelf moeten blijven! Kon mij in je woorden goed herkennen. Wens je van harte veel geluk met je project maar nog veel meer leuke “Linda momenten”!! Hopelijk tot gauw. Liefs Marion

    Antwoord
    • linda

      Hi Marion,

      Dank je wel voor je supermooie reactie. Dit is waarom ik deel wat ik deel, herkenning. Als we herkenning hebben in elkaars verhaal, kunnen we weer verder groeien of idd zoals jij het zegt: resetten.

      Je reactie laat me weten dat mijn posts ook echt iets brengen, precies zoals ik het bedoeld heb.

      Tot gauw! Liefs,
      Linda

      Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Volg je ons al op social media?

Pin It on Pinterest

Share This